Robozkê

Robozik; gözü yaşlı annelerin, boynu bükük babaların ve çaresiz kardeşlerin öfke, gözyaşı, umut ve umutsuzluğun kanat gerdiği Şırnak’ın Uludere ilçesinin yoksul köyü…
Bundan tam üç yıl önce Robozik’de otuz sekiz yurttaşımızın üstüne savaş uçaklarından bombalar yağdırıldı. Bunlardan otuz dördü -yarısı çocuk- hunharca katledildi. Robozikliler çocuklarının parçalanmış cesetlerini katırlarla getirip gömdüler. Katliamın ertesi günü medyadan çıt çıkmadı. Bu katliamın duyulması istenmiyor, üzerinin örtülebileceklerinin hesabı yapılıyordu. Ama olmadı, katliam duyuldu. Ne acıdır ki aradan 730 gün geçmesine rağmen hâlâ katliamı yapanlar yargı karşısına çıkarılamadı, adalet tecelli etmedi.

ROBOZKÊ
dişevtariyekê de
wekgenimê li bin cercerê
em perçiqîn û belavbûn

dema em berhev kirin
ne destê me hebû,nejîbedena me
kesî kes nas nekir

em hêhildikişin
wekdûyêditariyê de
berbiwargehaxwe

kengîhêstirekbibînim
zarokeksêzde sal î
xweranagire…xwîndiçilke
jidilêmin

wekkuew şev be

ROBOZKÊ
gecenin zifiri karanlığına
paramparça olup dağıldık
değirmendeki buğday gibi

bizi almaya geldiklerinde
ne ellerimiz vardı ne bedenlerimiz
katırlarımızla aynı torbaya konulduk

hâlâ eksiğiz, sürüyor arayışımız
uçuşuyoruz boşluğunda yeryüzünün
adı bile yok acımızın

ne zaman bir katır görsem
bir çocuk on üçünde
kendimi tutamam…kan damlar
yüreğimden
tıpkı o gece gibi
“unutursam kalbim kurusun” (İbrahim Halil Baran)