Madem ki bahardır...

Evet, bizler işçiyiz, emekçiyiz. Tezgâh başında, maden ocaklarında, tarlalarda ter akıtıyoruz. Ürettiklerimiz süslüyor zenginlerin evlerini, mağazalarını. Biz ürettikçe yoksullaşıyor, onlarsa alın terimiz üzerinden semirdikçe semiriyor.”
Böyle başlıyor deklarasyon. Altında Türkiye’nin 33 ayrı işçi havzasında yapılan işçi kurultaylarının imzası var. Dolar milyonerlerinin sayısı artarken; milyonlarca işçi adına “ayakkabı kutusu olmayanlar” adına düşünüyor, tartışıyor, soruyorlar.
“Çalışma koşullarımız ağır. İnsanlıktan çıkmış haldeyiz. Ne doğuşunu, ne batışını görebiliyoruz, güneşe hasret kaldık. Her yıl 1000 canımızı iş cinayetlerine kurban veriyoruz. Binlercemiz sakat kalıyor, sınıf olarak acı çekiyoruz.”
Yakınmakla bir yere varılmayacağını da biliyorlar, “Biz istemezsek, çarklar dönmez, motorlar susar, hayat durur” da diyorlar o yüzden... “Birleşe birleşe kazanacağız” diyenlerin arasında tersane işçileri, tekstil işçileri, organize sanayi işçileri, taşeron işçiler, petrokimya işçileri; her sektörden işçiler var. Dersim’den Samsun’a, İstanbul’dan Bandırma’ya her yerden işçiler var.
İşçi kurultayları, beş yıldır sürdürülen onca çabanın, emeğin ardından “yeni adımlar” derken, ülkenin dört bir yanından eylem, direniş haberleri geliyor.
Yatağan işçileri, Grief işçileri aylardır direniyor; Kumport, Punto işçileri direnişi sürdürüyor, Alanya’da İstanbul’da taşeron sağlık işçileri mücadele veriyor. İskenderun’da elektrik işçileri yüksek gerilim direğine tırmanıyor. Kütahya Seyitömer’de işçiler en çetin kavgayı başlatıyor.
Bahar geliyor, görünmez olanı görünür kılan bahar. Toprağın altında vakti saatini bekleyen hayat, gün ışığına yürür. Öyle günlerdeyiz işte... Tohumun çimlendiği; çiçeklerin açtığı, yeni yaprakların filiz verdiği günler. Hani “bütün yemişler dallarımızdadır” der ya Nâzım usta “Türkiye İşçi Sınıfına Selam” şiirinde. Öyle bir bahar işte...
Bahar bizde yeni değil, bize has da değil. 1989 Bahar Eylemleri’yle de tanımadık. Orada hatırladık sadece... 18 Mart 1871’de başlamıştı tarihin ilk işçi iktidarı; bütün bir bahar boyunca sürdü Paris’te... Çiçekler açarken...
Takvimler 1 Mayıs 1886’yı gösterdiğinde Amerikan işçi sınıfındaydı sıra. Haftada 6 gün, 12 saat çalışan işçiler “8 saat” için iş bıraktılar. Siyah işçilerle beyaz işçiler el ele yürüdüler; siyahlara yasak parklarda birlikte direndiler.
Bahar işte! Rengarenk çiçekler gibi... Sonunda bütün çiçekler koparılıp gömülse de toprağa... Doğadan biliriz biz; toprak unutmaz; mutlak filiz verir, mutlak yeşerir!
Daha kaç bahar yaşadık; kaç ilkyaz geçti tarih tanıktır. “Gündüzlerinde sömürülmeyen, gecelerinde aç yatılmayan / ekmek gül ve hürriyet günleri...” için; “meydanlarda hasretimizi haykırdık, toprağa kitaba işe hasretimizi...”
İşte yine bahar geliyor. Henüz sadece göz kırpıyor olsa da, biz “selam”ı eksik etmeyelim: “Paranın padişahlığını, / karanlığın, yobazın / ve yabancının roketini yenecek işçi sınıfına selam! / Türkiye işçi sınıfına selam!”
Oğuz Tansel’in Vietnam için yazdığı dizeleri bütün baharlara adayalım:
“Yıkılıp gider reziller sonuçta. / Savaştı kadınlar, yaşlılar, çocuklar... / Her ilkyaz badem ağacı gibi çiçeklenir / Onurlu şehitlerin kızıl toprakları...”
Ve unutmayalım; mayıstan sonra haziran var. Turgut Uyar yıllar önce söz eylemiş: “bizim haziranımız bir yıl kadar yetecektir dünyaya / (...) Ve kuytularda, dağlarda, alanlarda / Akıtılan ve akıp gelen kanlarda / Bir sabah büyük büyük ateşler yanınca / Eller temizlenecektir / Bir tören olacaktır / Ölülerimiz toplanacaktır.”
Madem ki bahardır; çiçeğe duracağız. Birlikte. Hep birlikte...