94 yıl sonra 23 Nisan’da ne kutlanacak?

Bugün 23 Nisan, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı!
“Ulusal Egemenlik” sıfatı 23 Nisan 1920’de TBMM’nin kurulmasına bağlı olarak veriliyor. 23 Nisan’ın “Çocuk Bayramı” olması da “çocukların ülkenin geleceği olması ve ulusal egemenliğin gelecekteki nesilleri olması”na bağlanıyor. Ama açık ki; 23 Nisan’a takılan iki sıfat da aşırı zorlanarak bir araya getirilip bir “bayram” da oluşturmuştur. Hele de “Dünyanın tek çocuk bayramı”, “Çocuklara adanmış tek bayram” olarak 23 Nisan’dan hükümetlerin ve sistem propagandacılarının ayrıca bir övünme payı çıkarması ise ayrıca tartışılabilir.
Ama şu bir gerçek ki on binlerce çocuğun sokaklarda yaşadığı, binlerce çocuğun cezaevlerine atıldığı, yılda beş yüzden fazla çocuğun adeta taammüden öldürülmesi gibi yaşamlarını yitirdiği, milyonlarca çocuğun sermayenin çarkları arasında vahşice sömürüldüğü bir ülkede gerçek bir “çocuk bayramı” kutlayacak koşulların olduğuna kim inanır ki?
Yılda bir gün “çocuk bayramı” diye, başbakanın, cumhurbaşkanının, valinin, belediye başkanının koltuğuna oturtularak çocukların aldatılması gerçek bir bayram olabilir mi?
Ki 1923’ün üstünden geçen 94 yıla karşın, bugün çocuklara sunulan yaşamın gerçek bir bayram olarak kutlanması; Keloğlan’ın yolunu kesen haramileri, dağları, canavarları, cinleri, devleri, cadıları, kötü kalpli prensleri, alt ederek güzel prensesle evlenmesi kadar kutlanacak bir gerçek olmaktan uzaktır!
Tıpkı TBMM’nin “halk iradesi” nin yansıması nedeniyle, onun kuruluşunun bütün halkın bayram etmesinin gerçeklikten uzak olması gibi.
Elbette kuşkusuz kimi dönemler için kendine has değerlendirmeler, bir “misyon yüklenerek” (Kurtuluş Savaşını veren Meclis gibi) onun üstünden “olumlu sonuçlar” sonuçlar çıkarılabilir.
Ama bugün; 1920’nin 23 Nisanı’ndan bugüne bakıldığında her dönemde Meclisin ana işlevi “yukarıdakilerin” (Egemen sınıfların ve onların çeşitli partileri olarak örgütlenmiş fraksiyonlarının) “aşağıdakileri”, ezilen ve sömürülen sınıf ve toplumsal tabakaları hangi koşullarda sömürüp, nasıl yedekleyeceklerinin alanı oldu. Halkın da bu “yukarıdakilerin çatışması” üstünden “taraf” olması, çatışan taraflarından birisini tutması bu oyunun devamlılığının garantisinin bir dayanağı yapıldı.
Nitekim AKP Hükümeti, hem Meclisi “milli irade” nin tek taşıyıcısı olarak göstermesi ve hem de Meclisi kendi siyasetini dayatmanın aleti haline getirmede vardığı aşamayla onun gerçek niteliğini daha da gözler önüne serdi. AKP, 12 yıllık iktidarı boyunca “daha az oyla daha çok vekil çıkararak” Meclisi kendi aleti durumuna getirmede Özal’ı, Demirel’i, Menderes’i bile geride bıraktı. Bugün yüzde 49 oy aldığı halde Meclisin yüzde 60’ını ele geçirmeyi de az bularak şimdi de “dar bölge seçim sistemi” getirmeye girişerek, örneğin yüzde 35-40 oy alarak vekillerin yüzde 70-75’ni kazanmayı hesaplayan oyunlar dayatarak, “yukarıdakiler” arasındaki oyunu daha da adaletsiz ve çatışmalı hale getirmeyi, “aşağıdakileri” de daha pervasızca sömürmeyi planlamaya çalışmaktadır.
Törensel gösteriler, tören gereği neredeyse yüz yıldır klişe haline getirilmiş nutuklar, dilek ve temennilerin gerçekmiş gibi sunulduğu söz oyunları bir yana bırakılırsa, 23 Nisan Bayramı kutlamaları tamamen “yukarıdakilerin” aralarında birbiriyle çatışmalarına meşruiyet sağlamanın ve “çocuk verilen değer” istismarcılığının bayramı olarak kutlanmaktadır. Ötesi gerçekleri ters çevirmektir.
Bugün, 23 Nisan’ın anlamı üstüne tartışmalar; eğer çocuklara, onların mutlu olacağı bir Türkiye’nin nasıl kurulacağını, Meclisin halkın Meclisi olması için ne yapmak gerektiğinin tartışılmasına vesile olursa 23 Nisan Bayramı’nın bir anlamı olacaktır.
23 Nisan’a böyle bir anlam vermek dileği ile…