Stop

Eskiden telgraf vardı. Uzun ve kısa sinyal sesleriyle kodlanan harflerden kelime oluşurdu. Ancak kelimenin bittiğini telin diğer ucundakine belirtmek için her kelimeden sonra “stop” yazılırdı.
Ahmet..stop … topu...stop…tut...stop.
Şimdi teknoloji gelişti. Çok değil daha 30 yıl önce şehirlerarası yazdırıp 2 gün bağlanmayı beklediğimiz telefonun yerini görüntülü, internetli telefonlar aldı. Tuvalette oturduğumuz yerden, Arjantin’de tuvalette oturan arkadaşımızı yaptığımız işten taviz vermeden arayabiliyoruz.
Yüz yüze konuşma, hal hatır sorma, sohbet etme alışkanlığımızın yerini çoktan, tweet, youtube filan aldı. Ama yine de yüz yüze konuşmaya çalışanlara özellikle gençlere dikkat ettim onlar halen telgraf döneminden kalma geleneklerini sürdürüyorlar. Ama İngilizce “stop”un yerine “A… K…” diye küfür ediyorlar. Hani, şu ünlü, yandaş işadamının topumuza “stop”ladığı türden.
“Abi dün bir kız gördüm stop. Olmaz böyle güzellik stop.” Ya da “Abi evde morukla tartıştık stop, biraz harçlık istedik stop. Yok dedi be. Yok dedi beeee a.k. Mecburen anama yöneldim. O biraz gördü bizi. Hayat zor be stop. Gidip üç beş kuruşa çalışacağıma böyle idare ediyoruz işte stop.”
Bol “stop”lu konuşma sadece sokakta değil. Eğitim kurumlarında da yaygın.
“Ulan dün sınava girdik stop. Hoca resmen kökledi yaaaa. Biz bu dersi zor geçeriz beee stop.”
Seçim tartışan gençlerde aynı lugatı kullanıyorlar. “Adayları gördün mü stop. Kime vereceğiz lan oyumuzu. Hangisi bize yakın bee. Valla hiç fikrim yok. Hele biraz dinleyelim, hemen karar vermeyelim. Yakın hissettiğimize veririz yaaaa. STOP”