Sevgili Goddardcılar, öğrenciler, mezunlar, veliler, profesörler (3)

Sizlere daha önce Goddard’ın ormanındaki mükemmel tazelik ve kışlık havalı hayalimden söz etmiştim, geceleri yüzlerce muhteşem çam ağaçların beynimi Goddard’dan uzaktayken bile  tazelediği. Sanayi döneminin zirveye ulaştığı dönemde inşa edilen, ve şimdi post-sanayi tarafından yutulan şehirlerimiz yeniden yeşillendirmek gerekiyor. Annelerin ve çocukların, klima değil, yeşilliğin verdiği tazelik dolu hava alabileceği alanlar yapılmalı. Bu toprakları kuşatan bir çok problemi düşünün ve elinizden geleni yapmaya başlayın çünkü Bu, Dewey’nin ve Goddard’ın vizyonudur.
Daha önce hiç söylemediğim bir şey demek istiyorum. Korkmuştum Goddard’a geldiğimde. Her ne kadar öğretmenler ve yetişkinler bana bu işi yapabileceğimi söylemiş olsalar da, onlara nadiren inandım. Kederli bir şekilde hazırlıksız hissettim kendimi. Ama ne oldu? Goddard’ın bana verdiği güvenden dolayı bu duyguyu hiç kaybetmedim. Yıllar sonra Goddard’a döndüğümde, ölüm döşeğinde yatan bir adamdım, ölmesi için bir tarih verilen.
Goddard bana içimdeki öğrenme aşkını uyandırdı. Fanon’un psikiyatri okuduğu Fransa’ya gitmek için ölüm döşeğini bırakmıştım. Ve oradan pratik yaptığı Cezayir’in kuzeyindeki Blida Hastanesine, daha sonra Martín Barü’yu okuyarak, El Salvador’a gittim. Orada  Amerikan imparatorluğu ve El Norte tarafından desteklenen asker terörünün altında inleyen köylülere okuma-yazma öğrettim. Kimdi bu şahıslar? O dönem Fransa’nın sömürgesi olan Karayipler Adası Martinik’te doğmuştu Fanon. Cezayir’de Fransızların zulmüne tanık olduktan sonra devrimin tarafına katıldı. Martín Barü ABD’de eğitim gören Salvadoryan ölüm mangası tarafından öldürülen altı Cizvit rahibi, bir kahya ve kızının da bulunduğu insanların arasındaydı.