İki cephe, iki kavga ve sonuçlar

Birinci cephe Kobanê’ydi. İkincisiyse 10 ilde 22 fabrikada açılmıştı ve sayı 42’ye yükselecekti.
Kobanê cephesinde saldırgan IŞİD yenilerek püskürtüldü ve yeni bir durum oluştu.
Kobanê’de artık IŞİD kuşatması yok, azgın saldırısı çelikten bir savunmayla kırılan IŞİD karşı saldırıyla Telabyad ve Halep yönüne doğru kovalandı. Arkalarında ağır silahlarını ve kamyonlar dolusu cephanelerini bırakarak kaçtılar, şimdi sadece uzaktan havanlarla ateş açabiliyorlar. İlk kez yenildiler.
Ortadoğu’nun iki savaşçı gücü çarpışmış; Irak ve Suriye ordularını önüne katıp sürmüş olan IŞİD yenilmişti. Yenen tarafı öğrenmeyen kalmadı: PKK-PYD. Kobanê, PKK’nin bileğinin bükülemediği Türkiye cephesinden sonra net bir zafer kazanarak artık ciddiye alınmazlık edilemeyecek bir siyasal ve askeri güç olarak kendisini dünyaya kanıtladığı yeni bir cephede kazandığı uluslararası meşruiyetin ilanı oldu.
Irak Kürdistan’ından Peşmerge yardıma geldi, bazı ÖSO birlikleri IŞİD karşıtı savaşa katıldılar; ama dünya alem biliyor ki, Kobanê savaşının asıl galibi tartışmasız biçimde PKK-PYD’dir.
Yine dünyada bilmeyen yok ki, Kobanê’de mezhepçi İslamcı terör çizgisiyle sadece IŞİD değil, ama en büyük destekçisi AKP de yenildi. AKP Türkiye’si, devletler kategorisinde yenilip püskürtülen başlıca güç oldu. Kobanê’yle birlikte AKP’nin Ortadoğu’nun “Osmanlı bakiyesi toprakları”nda ayağını basabileceği yer kalmadı. Yemen, Mısır, Irak ve Suriye’nin ardından “kırmızı çizgim” dediği Rojava’dan da çekilmek ve güneyinde Kürt Kantonları ile komşu olmak zorunda kaldı.
“Vatan savunması” olarak Kobanê Savaşı’yla Barzani de bir değişim sürecinden geçti, geçiyor. AKP Türkiye’si ile ilişkileri artık eskisinden kötüdür ve Kürt ulusal birliği belki henüz tam tesis edilmemiştir, ancak Barzani’nin “yokum” diyemediği eskisinden ileri bir noktadadır.
Kobanê’nin öne çıktığı IŞİD’le savaş, farklı çıkar ve politikaları nedeniyle ABD ile AKP’nin arasını iyice açmıştır ve AKP’yle AKP Türkiye’si yenilen/gerileyen tarafta yer almışken ABD yenen tarafı desteklemiş ve önünü açmıştır. ABD PKK’yi hala “terör örgütü” kapsamından çıkarmamıştır ve PYD Başkanı Salih Müslim’e Amerikan vizesi vermemektedir, ancak ilişkinin kategorik olarak eskisinden farklılaştığı, yalnızca ABD değil tüm emperyalist ülkelerin indinde “terörist güç”ün “ulusal güç”e dönüşmekte olduğu tartışmasızdır.
Ne IŞİD belası bitmiş ne Kürtler dahil Ortadoğu halkları henüz esenliğe ulaşmıştır, ama geleceği olan ve olmayan güçler Kobanê kantarında belirlenmiştir.
Ortadoğu’da kaybeden AKP bir yandan hışımla Afrika’ya yönelirken bir yandan da Gezi’den çıkardığı dersle ülke içinde karşısına dikilebilecek güçlere aman vermeme ve “yılanın başını küçükken ezme” tutumu almaktadır. Durursa düşeceğini bilmekte ve önüne çıkan/çıkacak her şeye ve herkese saldırmaktadır. Metal grevinin yasaklanması sonuncusudur. Ne ifade ne basın ne toplantı ve gösteri özgürlüğü ve ne grev hakkı!
AKP Kürt Halkı karşısında tecride gitmiştir, bunun bedelini örneğin seçimde ödeyecektir. Şimdi de MESS patronları karşısında grev hakkını elinden alarak silahsızlandırmaya uğraştığı Türkiye işçi sınıfını karşısına almaktadır. Öyle kararlıdır ki, seçimden önce kıdem tazminatını da kaldıracağını ilan etmiştir.
Bu yeni cephe AKP’yi iflah etmez! Evet, işçi sınıfı Kürt hareketi kadar örgütlü değildir, sınıf bilincine de ulusal bilinç gibi hızla erişilememektedir; ama kendisini tanımayanı tanımayacağı bir yeni cephede tavır almaya zorlanan Türkiye işçi sınıfının15 milyona vuran nüfusuyla sadece ekonomik bakımdan değil ama siyasal olarak da burjuvazi ve AKP’ye ödeteceği bedel olacağı görülecektir!