Fenerbahçe ve Galatasaray çözüm için diyalog dedi…

Salı gecesi bilgisayar klavyesinin önüne oturduğumda aklımda hafta sonu milli takımın Konya’da oynadığı Hollanda maçı vardı.

Pazar gecesinden beri aklımdan çıkmayan o fotoğraf karesinin uyandırdığı duyguları yazacaktım.

Futbolu sevenlerin, takip edenlerin kanını donduran o kare.

Maçın 29. dakikası, ekranlara yansıyan biçimiyle 29 dakikanın 19. saniyesi.

Babası yeni ölmüş bir çocuk, “şehit” çocuğu olarak başbakanın önünde hüzünlü gözlerle duruyor. Türkiye milli takımı ikinci golünü atmış, Başbakan Davutoğlu, TFF Başkanı Yıldırım Demirören, zevcesi okul arkadaşım Revna (Ulusoy) Demirören, çocuğun bakışlarındaki hüznün, üzüntünün tam tersi bir sevinçle ayakta, büyük bir mutlulukla golü alkışlıyorlar.
Maç 19.00’da başladı, 2. Gol demek ki yaklaşık 19.29’da, haber ajansları Dağlıca faciası için 18.00’den beri haber geçiyor.
İşte fotoğrafı esas dramatik yapan zaman çizelgesi bu.

Biliyordular 16 gencecik insanın öldüğünü ama mutluydular, ne de olsa 2. gol atıldı.

Hadi, biri Demirören ailesi diğeri Ulusoy ailesi tarafından memleket gerçeğinden kopuk yetiştirilmiş, zengin, orta yaş üstü ama hâlâ ergen tepkileri veren TFF başkanı ve zevcesini geçelim, memleketin başbakanı bu karede o pozu nasıl verir diye düşünelim diye yazacaktım…

Önce Sevgili Mithat Fabian Sözmen’in salı günü Evrensel’de yayımlanan “Cizre, Konya Dağlıca” yazısını okudum, hem kıskandım, hem kutladım. 

Yazmaya soyunduğum duygular ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi. 

Yeni bir konu düşüneyim derken, karşımdaki televizyondan alt yazılar, ajanslardan son dakika haberleri geçmeye başladı.
“Hürriyet gazetesi, pazar gününden sonra, ikinci defa AKP gençliğinin emniyet kuvvetleri eşliğinde gerçekleştirdiği taşlı sopalı saldırıya uğradı”…

Oysa Doğan grubu çoktan çark etmiş, muhalif en küçük sesi bile ekranlarına taşımayan bir çizgiye geçmişti. Sadece Aydın Doğan baba Demirören gibi gözyaşı dökmemişti muktedirler önünde. Belli ki çark etmek yetmiyor diz çökülmesi isteniyordu.
Hürriyet gazetesi derken memleketin her yerinden sanki bir düğmeye basılmış gibi haberler düşmeye başladı. Başta HDP Genel Merkezi olmak üzere birçok bölgede HDP binaları, ırkçı-faşist güruhlar tarafından saldırıya uğradı. Kürtlerin yoğun yaşadığı mahalleler, muhalif olduğu bilinen semtler ablukaya alındı. CHP binaları yakıldı. 

İnsanlar can derdindeyken, ekranlarda koca koca unvanlı insanlar sanki normal bir sürecin içinden geçiyormuşuz gibi analiz yapmaya devam ediyordu.

Bu iyi bir gidiş değil. 

Yapanların yaptıklarının sonuçlarının ne olacağını düşündüklerini de çok sanmıyorum. Şimdilik sessiz kalan saldırıya uğrayanlar yanıt vermeye kalkarsa ne olacağını düşündüler mi? Emin değilim…

Bugün, bütün büyük unvanlılara karşı, iki büyük kulüp Galatasaray ve Fenerbahçe son olaylar üzerine belki birçok siyasetçinin bile kaybettiği bir sağduyuyla açıklama yaptı. Satır aralarında verilen mesajlarla bu yazıyı bitirmeme izin verin.
Galatasaray kulübünün açıklamasının en can alıcı cümlesi: “Şunu hiç kimse unutmamalıdır ki, acıya acı katarak bir olmamız, ayakta kalmamız mümkün değildir” dedi.

Katılmamak mümkün mü?

“Artık Yeter” başlığıyla açıklama yapan Fenerbahçe ise bir adım daha ileri gitti:  “Bir sivil toplum kuruluşu olarak bizlerin yapabilecekleri sınırlı, ancak bu meselenin çözümü için bize verilebilecek her görevi ifaya hazır ve amadeyiz…

Bu vesile ile işaret etmek isteriz ki, karşı karşıya olduğumuz sorun herkes tarafından samimi bir şekilde bir araya gelinerek çözülebilecek büyüklükte ve ağırlıktadır. Kimsenin bu soruna duyarsız ve sessiz kalma lüksü yoktur. Her türlü düşünceden ve beklentiden öte, herkesin elini taşın altına sokarak çözebileceği devasa bir sorundur. Herkes sorumluluklarını bilmeli, karşılıklı suçlama ile vakit kaybetmeden akan kanı durdurmayı ilk amaç olarak benimsemelidir.”

Çözüm için diyalog diyen iki büyük kulübün söyledikleri birçok siyasetçiden daha öte değil mi?