Durmak yok.. Platformu yenileyerek yola devam!..

“Yetmez ama evet”çi Ahmet İnsel yorumladı önce, “ben bir solcu” olarak diyerek.. Sonra Ertuğrul Özkök çıktı CNN ekranlarına. Söylemedi, ama kuşkusuz o da “solcu”ydu! Özkök, “yorulduğunu” söyledi, yenenlerin sonuçları nasıl okuyacağının önemli olduğu düşüncesindeydi. “Özgüven”le yenilenlere elini uzatacak mıydı, kapsayıcı olacak mıydı, yoksa “ben neymişim” deyip üstlerine varıp kendi dışındakileri ezerek tek başına yürümeye mi yönelecekti?
Onca üst perdeden yazısıyla AKP karşısında tutum aldığı mücadeleyi bırakmış bir teslimiyet görüntüsü içindeydi. Ne yapacağına, nasıl mücadele edeceğine karar verip yeniden tutum belirleyerek yolunu doğrultma değil, “galip AKP”nin karar ve tutumunu bekleme ya da ona bel bağlama pozisyonu almış görünüyordu.
“Yetmez ama evet”çi, zaten eski AKP yandaşlığıyla istese bile bir şey yapamaz, hele yeni bir mücadele kapısı açamaz mecalsizlikteydi.
Evet, sağlam bir “ip”e tutunmamış herkesin canını sıkmakla kalmayıp moralini bozacak bir sonuç çıkmıştı 1 Kasım Seçimi’nden. AKP ve en çok da “reis” beyin zorlama taktiği tutmuştu.
Türkiye tamamen terörize edilerek seçime sürüklenmişti. Gerek seçim öncesi gerek sırasında ortalık üniformalı silahlı adamlardan geçilmez olmuştu. Hele sandık başlarının jandarma, özel harekat vb. mensubu silahlı adamlarca tutulması açıkça suçken, aldırılmamış, sandık başlarında da terör estirilmişti.
Yetmemiş, YSK’ya rağmen, örneğin Silvan’da sandıklar taşınmıştı; suçtu, ama taşınmıştı.
Yetmemiş, sandık kurulan okullar vb. etrafından plakasız arabalar eksik olmamış, epey bir yerde elektrikler yine kesilmişti.
Sandık başlarını tutmakla kalmayan, polis, jandarma, özel harekatçı üniformalı silahlı adamlar, özellikle Kürt yerleşim yerlerinde sayılan oyların doldurulduğu “mühürlü” torbaları, sayım tutanaklarının birleştirileceği ilçe seçim kurullarına taşıma işini de üstlenmişlerdi. Sandık ve oy torbaları, örneğin Cizre’de “Ya Allah Bismillah” sloganlarıyla halka saldırıp can alanlara emanetti!
Ama asıl seçime savaş halinde gidilmişti. Ne ücret, ne emeklilik primi ne başka sosyal hak, hatta ne de toplantı-gösteri yürüyüşü, basın vb. özgürlükler, varsa yoksa can telaşı ortamı yaratılmıştı. Hem fiilen. Hem de ideolojik olarak. Sömürülen yığınlara ırkçı milliyetçilik enjekte edilmiş, Kürt illerindeki AKP yükselişini koşullamak üzere “savaş bakkınlığı” körüklenmişti.
Bir tarafta Kürt, bir tarafta Türk –sorun hem savaş yanlısı AKP şefleri, hem barış yanlısı HDP yönetimince böyle konmuş, topluma Türk-Kürt barışı ya da çatışması dayatılmıştı. Barış özlemi galip çıktı çıkmasına, ama dökümü, çoğunlukla AKP lehine sonuçlandı. Yüzde 40’tan aşağı düşmesi gerekenler 49’a yükseldi. Hem de savaş “Saray’ın Savaşı” olarak bunca algılanmışken! Batı “barış”ın Türkçü olabileceğini sandı, Doğudaysa savaştan bıkılmış ve ne olursa olsun ama barış olsun türü bir eğilim yine AKP’ye “çalışmıştı”!
Oysa ekonomik durum da perişandır, dış politika da. Ve üstelik savaş da egemenlerindir ama en çok kışkırtıp pratik olarak uygulayıp yöneten, yine AKP’dir.
Çekler ödenmeyip dönmekte, ticaret tıkanmaktadır. Yatırımlar da öyle. Eylül’de konut satışları yüzde 20, otomotivte yüzde 25, mobilyada yüzde 30 düşmüştür. Bir holdingle bir bankaya el konulmuş, Hürriyet iki kez basılmış ve bir ünlü yazarı kaçırılıp hastanelik edilmiştir. Suriye krizinde, Esad ve Sisi’yle aynı masada oturulmaya gelinmiş, IŞİD’çi canlı bombaların yüz kişiyi birden katlettiği çıkmaza varılmıştır.
Hangi seçim kazanılırsa kazanılsın, böyle gitmeyeceği, Türkiye’nin böyle yönetilemeyeceği kesindir.
Öyleyse, morali bozmaya değil, yeni bir hamle yapıp, yeni bir platformla yürümeye ihtiyaç vardır. Bu, ancak, Türk-Kürt demeden, tüm sömürülen yığınları bir araya toplayacak bir mücadele platformu olabilir.