Gücü gücü yetene!..

Koçların Ali’si lütfen buyurdular: “Gerçek sorun kapitalizm”! Sanki Beyefendi sosyalist bir kapitalizm eleştirmeni! Sanki parayla oynamıyor, sanki sermaye egemenliğinin kaymağını yiyenlerden bir büyük burjuva değil. Sanki gücünü güç bilmiyor! Peh!
Bir de İSO Başkanı olan, Kale Grubu’ndan Bodurların Zeynep’i geri kalır mı? Onun derdi de, “kapitalizmin insanileştirilmesi”! “Vahşi kapitalizme dur demezsek terör tırmanır”mış. “Terörü hızlandıran gelir dağılımı adaletsizliği”ymiş! Ailelerinin “asi çocukları”ndan da değiller. İkisi de gruplarının yönetim kurulu üyesi.
Sanki ellerini tutan var! Kimseye sormaları gerekmeden servetlerini örneğin “hayır kurumları”na bağışlayabilecek bu kapitalist bay ve bayanlar, üstat İsmail Dümbüllü’ye taş çıkarırcasına tuluat yapıyorlar. Herhalde içyüzünü hepimizden iyi bildiklerini herhangi bir kurumu güvenilir bulmuyorlar.
Ama belli, güçleri işçilerine yetiyor, bir de sair sömürülen yığınlardan halka. Mayıs-Haziran’da greve çıkan Metal işçilerine saatlik 2 TL farkı koklatmamak için yapmadıklarını bırakmamışlardı! Paralar cepte, laflar havada uçuşuyor! Şimdilik güçleri bir tek “reis”e yetmiyor; epey uğraştılar, ancak uluslararası ve ulusal koşulların zorlamasıyla bir süre sessiz kalıp “el ele” yürüme kararına vardılar.
“El ele” oluş, kapitalist ve emperyalistler bakımından daima iki savaş arası ateşkes karakteri taşımış, aralarında rekabet ve çekişme hep asıl olmuştur.
Aynı şey Suriye ve hatta Irak cenahında Amerikalılarla Ruslar arasındaki ilişki için de doğrudur. Suriye’yi “IŞİD’ten temizleme” ve “Esad’lı geçiş”te anlaşma halinde gibidirler –ama ne anlaşma.. ne el ele verme! Aslında kanlı-bıçaklıdırlar ve neredeyse aracısız birbirlerine gireceklerdir.
ABD, Rus müdahalesinin ardından uyarı ve hatta kulak çekmelerini bir kenara koymuş, Türkiye gericiliğiyle birlikte, Carablus-Azez bölgesini ele geçirme peşindedir. Rusya’nın gelişinin ardından Nusra’yla, Ahrur-üş Şam’la ilişkilerini herhalde yenilemeyi gözden geçirecektir. Çünkü Carablus’un komşusu İdlib’le Cisr-el Şuur’da onlar hakimdir. TIR’ların silah taşıdıkları söylenen Bayır Bucak’ta da göstermelik bir-iki küçük silahlı grubun ötesinde Türkmenler değil, yine onlar. Havadan Ruslar da, karadan Esad birlikleriyle birlikte burada harekat düzenlemekte ve başlıca Türkiye’nin Suriye’deki dayanaklarını yok etmektedir. AKP Türkiye’si Carablus’a yönelik PYD’nin önünü keseyim derken, şimdilik gücü ona yetmiş görünmektedir. Amerikalılarla ortak hava harekatıyla iki köyün yerli dayanaklarca ele geçirilmesi “güvenli bölgeye ilk adım” olarak lanse edilmiştir. Ama Türkmen Dağı’nda “yaka” Ruslara kaptırılmıştır. Ama bir şey kesindir; “orman kanunu”dur: Gücü gücü yetene!
Yeni Şafak manşetinden BM’nin “Suriye’ye giriş izni” verdiğini yazdı! Asparagastır! Bugüne kadar Suriye’ye Amerikan müdahalesini bloke eden BM Güvenlik Konseyi kararıdır ve ABD ve Rusya gibi gücü yetenler zaten hava harekatı yaptıkları için anlamlı değildir.
Ya tüm harekatların “bahanesi” IŞİD? Halkların bahanesi değildir kuşkusuz, gücü silahsız her milletten halka, en başta kadın ve çocuklara yetmektedir! Halklar için kafa kesen, tarayarak ve bombayla masum insan katleden somut bir tehdittir. Sadece Rakka ve Şengal’de değil, Ankara ve Paris’te de halklara saldırmak için kafası örümcekli “militan” bulabilmektedir. ABD, Fransa, Rusya da onu bahane edip saldırmaktadır halklara.
Gücü bir tek örgütlü Kürde yetmemiş, Kobanê’den sonra Tel Abyat ve Şengal’den de püskürtülmüştür.
AKP Türkiye’siyse ya da Esedullah, gücünün IŞİD’i kovalayanlara yettiği fikrindedir. Dışarıda Kandil, Carablus demektedir. İçeride Cizre, Silvan, Nusaybin, Sur, Yüksekova… Bu kargaşada yetecek midir –meçhuldür!