CHP Kurultayının gösterdiği

CHP’nin 35. Olağan Kurultayına genel merkezin içi doldurulmayan değişim söylemine karşılık delegelerin değişim talebi damgasını vurdu. Kurultaydan geriye kalan en önemli soru ise, bu tezatlığın zaman içinde nasıl bir çözüme kavuşacağı oldu diyebiliriz.

CHP’nin kurultayını ‘Demokrasi, Değişim ve Kardeşlik’ Kurultayı olarak adlandırması, içinden geçilen dönemin özellikleri bakımından önemli ihtiyaçlara vurgu yapıyordu. Ancak Kemal Kılıçdaroğlu’nun ‘terörle mücadele’ söyleminin baskın olduğu konuşması ve iktidarı ‘Terör örgütü ile masaya oturduğunu’ belirterek sıkıştırmaya çalışması, bildik çizgide dikkate değer bir değişimin olmadığının da işaretiydi. 

Kurultayı izleyen ve uzun yıllardır CHP’yi takip eden deneyimli bir meslektaşım ile yaptığım sohbette, Kılıçdaroğlu’nun, iktidar tarafından büyük bir kuşatma altında tutulan ve sürekli ölüm haberlerinin geldiği Sur, Cizre, Silopi, Nusaybin gibi ilçelere dair somut ifadeler kullanmamasının bölge illerinden gelen delegelerde rahatsızlık yarattığını öğrendim.

Öte yandan, Kurultayın ülkenin içinden geçilen dönemin yakıcı sorunlarına yanıt vermekten uzak oluşunu CHP’nin ağır toplarının da ifade ettiğini, Kurultaya dair yazılanlardan da okudum. 

Örneğin Ayşe Yıldırım, kurultaya dair izleniminde şöyle diyordu: “Partinin eski ağır toplarından Hasan Fehmi Güneş, pek rağbet görmeyen karşı tribünde tek başına salonu seyrediyor. Tek tük partililer gidip gelmeye başlıyor yanına. ‘Nasıl görüyorsunuz’ diyorum. ‘Hiç memnun değilim’ diyor. O sırada okunan parti meclisi adaylarının adlarını pür dikkat dinlemeye başlıyor. Sonra devam ediyor: ‘Salonun hazırlanışını, çalınan müzikleri, oturma düzenini hiç beğenmedim. Düzeyi düşük bir kurultay, bize yakışmadı.’
Ama asıl beğenmediği Kurultayın özü. Türkiye’nin yakıcı sorunlarına yönelik beklenen hiçbir mesajın verilmediğini anlatıyor.” (18.01.2016, Cumhuriyet)

Bu tablonun sonuçları genel başkanlık seçimlerinde de, yeni PM’nin oluşumunda da kendisini gösterdi. 
Kılıçdaroğlu’nun, genel başkanlığa tek başına aday olmasına rağmen 1275 delegeden 1238’inin oy kullanması ve Kılıçdaroğlu’nun, 990 oyla seçilirken, 248 oyun geçersiz sayılması önemli bir mesajdı. Bu sonuç, anahtar listenin ciddi biçimde delineceğinin de işaretiydi ve öyle de oldu. Kılıçdaroğlu’nun listesinden 29 isim PM’ye girerken, 23 isim çizildi.

Kılıçdaroğlu’nun listesinin dışından PM’ye seçilen 23 isim arasında diğerleriyle kıyaslandığı ‘sol’da bilinen isimler de, ulusalcı bilinen isim de, onun yanı sıra Eren Erdem gibi İslami gelenekten bir isim de vardı. Bu tablo bize delegelerin daha çok etkili bir siyaset ve partilerini iktidara taşıyacak bir değişim talep ettiğini, bunun da eski genel merkez yapısıyla olamayacağını net bir biçimde söylemiş olduğunu gösteriyor. Genel Sekreter Gürsel Tekin, Genel Başkan Yardımcısı Enis Berberoğlu gibi isimlerin liste dışı kalması da, yine delegelerin genel başkanlarının etrafını başka isimlerle yenileme niyetinin bir tezahürüdür.

Bu kurultayda Kılıçdaroğlu’nun koltuğunu korumuş olması ise, delegeler tarafından kendisine ciddi bir uyarıyla birlikte bir şans daha verildiğinin ifadesi sayılmalı.

Vurgulanması gereken bir başka önemli nokta da, CHP’nin kimlik siyasetine eleştirel yaklaşıyor olmasına rağmen, Kürt sorununu da, emek sorunlarını da belli vekillerin kimliği üzerinden temsil etmeye soyunmuş olmayı bu kurultayda da tekrar etmiş olmasıdır.

Emek gündeminin Sendikacı Mustafa Öztaşkın, Kürt sorununun da Sezgin Tanrıkulu gibi isimler üzerinden temsil edilmeye çalışılması gibi. Oysa sosyal demokrasinin teorik ve tarihsel iddiaları sendikalarla organik bir ilişkiyi ve emek gündemlerini de ‘emek dostu’ söyleminde ifadesini bulan o uzak ilişkiden çok daha yakın ele almayı gerektiriyor. Bu anlayışı demokrasi gündemleri açısından da benzer biçimde ele almak gerekiyor kuşkusuz.

CHP delegesinin partisinden talep ettiği değişimin yeni yönetim açısından nasıl okunacağı, ne gibi sonuçlar çıkarılacağını ise hep birlikte göreceğiz.