Terlik, kartopu, ekmek

Esra Arsan son yazısında bir terlikten söz etti. Ezilenler kendilerini nasıl koruyor, korumaya çalışıyor düşünenlerin mutlaka okuması gereken bir yazı. Esra Arsan’ın sözünü ettiği terlik, Dilek Doğan’ın annesi Aysel Doğan’ın evladını öldüren polislere fırlattığı terlikti.
Dilek Doğan, 18 Ekim 2015 sabaha karşı Küçükarmutlu’da ailesi ile birlikte yaşadığı evde öldürüldü. Eve baskın düzenleyen özel harekat timinde yer alan bir polis, Dilek Doğan’a çok yakından ve hedef alarak ateş etti. Elindeki otomatik tüfekti ve çok yakından ateş ettiği için hedef almaması söz konusu olamazdı. Sonuç olarak gencecik bir kadın acımasızca öldürüldü.
Bu cinayetin bir bölümünün görüntüleri video sitelerinde bulunuyor. Milyonlarca insan, isterlerse, Dilek Doğan’ın öldürüldüğü sabah o evde neler oldu, izleyebilirler. Dilek Doğan’ın cenazesini, annesinin söylediklerini, teyzesinin ağıdını da.
Dilek Doğan’ın öldürülmesi bir rastlantı, bir kaza, “garip bir olay” değil. Küçükarmutlu’da yaşayanlar, Küçükarmutlu vb. mahallelerde olanları bilenler, o sabah baskına gelenlerin birilerini öldürmesinin an meselesi olduğunu bilirler. O sabah çekilen görüntülerde de var. “Ben 31 yaşındayım, bunu ilk kez yaşamıyoruz, en az 30 baskın yaşadım” sözleri durumu anlatıyor.
Eğer Dilek’in ailesi biraz daha sert bir tepki verecek olsalardı, haklı tepkileri hepsinin katledilmesine neden olurdu. Dilek’in annesi kızını öldürenlere ancak bir terlik atabildi. O kadar...
Kızı öldürülen Aysel ana katillere terlik atabildi. Nuh Köklü ise 17 Şubat 2015’de kartopu attı. Kartopu attığı için öldürüldü. Evet, kabahati kartopu atmaktı. Yeldeğirmeni Dayanışma Evi’nden çıktı. Arkadaşlarıyla kartopu oynamaya başladı. Attığı kartopu bir dükkanın vitrinine denk geldi. Dükkandan çıkan bir kişi kartopu oynayanlara bıçakla saldırdı. Saldırıda kalbinden bıçaklanan Nuh Köklü, kaldırıldığı hastanede kurtarılamadı. Türkiye 18 Şubat 2015’e değerli bir yüreği daha eksilmiş olarak girdi.
Türkiye’nin düzeni artık böyle. Büyük amirin destanlar yazan memurları bir genç kadını öldürerek destan yazmayı sürdürürler. Onlar yoksa büyük amirin esnafları devreye girerler. Kartopu atan birini, evet sırf kartopu attığı için, bıçaklayarak öldürürler. Bıçaklamak yerine döverek de öldürebilirlerdi. Ali İsmail Korkmaz’ı öldürdükleri gibi...
Nuh Köklü’nün katili şu an kasten adam öldürmekten yargılanıyor. Diğer sanık için, kasten adam öldürmeye yardım etmek suçundan 15 yıla kadar hapis isteniyor. Son duruşmada süre istendi, davaya 18 Mart’ta devam edilecek. Dilek Doğan’ın katili ise böyle yargılanmayacak. O ve onun gibiler cezasızlık koruması altında destan yazmaya devam edecekler. Durum böyle. Birilerinin elinde otomatik silahlar, her türlü korkunç silah var. Karşılarında ise terlik var. Bir yanda elinde bıçak, pala, satır olan katiller var. Karşılarında ise kartopu.
Kartopu oynarken yanlışlıkla cama denk getiren ilk kişi Nuh Köklü değildi. Bu hemen herkesin başına gelebilecek bir şey. Küçükken kartopu atıp yanlışlıkla cam kırdığımı anımsıyorum. Bir sabah ev baskınına maruz kalmak da kolay. Polis devletinde bu olağan. Bugün değilse yarın, yarın değilse daha sonra olabilir. Karşı koymak ise hukuk devleti artık kalmadığı için çok tehlikeli. “Galoş giyin” diyene bakın neler yaptılar.
Geçenlerde bir fotoğrafta elindeki ekmekleri kendine siper yapmaya çalışan bir çocuk gördüm. Elindeki sopaya beyaz bayrak takıp sokakta yürümeye çalışan çocukların fotoğraflarını gördüğüm günlerde. Keskin nişancılara, çocuklara bile ateş etmekten kaçınmayanlara karşı kendilerini savunmaya çalışıyorlardı.
Aklıma hemen Berkin geldi. Onu vuran polis bugün serbest. Çünkü cezasızlık kural. Çünkü çocuk vurmak destan yazmak olarak adlandırılıyor. Büyük amir ne derse artık o geçerli. Gerçekler değil, emirler önem taşıyor...
Ezilenler kendilerini terliklerle, beyaz bayraklarla korumaya çalışıyorlar. Ekmekten siper yapmaya çalışan çocuklar bile var. Bütün bunları bilirken ne diyebiliriz ki?
Gördük. Biliyoruz. Unutmuyoruz. Mücadele ediyoruz. Barış ve adalet istiyoruz. İşte bu nedenle imzamızın arkasındayız.