Alışmadık, alışmayacağımız, alıştıramazlar

“Alışmak” idi geçen yazımın başlığı...
Okuyucum ne demek istediğimi anladı elbette.
Aslında “alışmadık, alışmayacağımız, alıştıramazlar” dediğimi bilir sevgili okuyucularım. On yedi yıldır öz, kısa, yalın yazmağa çalışıyorum Evrensel’de bu doğrultuda…
Hayır, alışmadık, alışmayacağız…
Umutlanmasınlar… Geçer bunlar… Alışamadıklarımıza alışmış olanlar da bir gün “kentli” olacaklar. Gerçek özgürlüğü tadacaklar… Kul olmaktan kurtulacaklar… Vatandaş olacaklar… Kötü alışkanlıklarından utanacaklar… Onlar da kimilerini kentlileştirmeğe çalışacaklar, bunu bir sorumluluk olarak algılayacaklar.
Alışmak (ya da korku nedeniyle kendini alışmağa zorlamak da) en kötü durum… (Almanlar alıştılardı da ne oldu? Ne olduğunu bütün insanlık biliyor…)
AVM den, bilgi sunardan alış-verişe alıştırdılar kimilerini… Çiçeği bile bu yollarla alır oldular… Anamalcılar bile bunun bu denli hızlı olabileceğine inanmıyorlardı sanırım.
Çocuklarımız 4+4+4 eğitim düzenine göre iyice bilisizleştirilmeğe çalışılıyor. Bizim buna alışmamız olası mı?
Çocuklarımızın “ırz”larına geçildiğinde “olur böyle şeyler” diyebilirler. Kendileri alışırlar mı buna?
Kim alışabilir oğlunun ölümüne? Çoluk çocuğunun ölümüne? Elbette alışmayacağız… Her gün sayısız gencimiz ölüyor, ya da etkisizleştiriliyor. Kimilerine göre bu, işin fıtratı olabilir. Elbette bizim için değil… O fıtrat bizde yok, böyle bir fıtrata da alışmamız söz konusu değil…
Eskiden içimize sindiremediklerimize bu gün dışarıdan bakıyor gibiyiz… Bu, alıştık demek değildir. Sakın öyle sanmayın. Bu halk neler atlattı…
Alıştırmağa çalışanlar kendileri bile alışamıyorlar söylediklerine. Bu gün akım derken yarın, hemen ertesi gün, başka bir şey demeleri az mı oldu?
Günü geçirmeğe çalışıyorlar. Dinci oldukları için kefenin cebinin olmadığını unutmuşlar. Dindar, inanmış, olsalardı unutmazlardı.
Bir kez daha yineliyorum:
ALIŞMADIK, ALIŞMAYACAĞIZ, ALIŞTIRAMAZLAR!