27 Haziran 2016 00:50

Başaran Başaran Başaran

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Cengiz Bektaş

Tüm yazıları

Gel de inan…
Sen gideli bir yıl olmuş…
Tam bir yıl oldu gerçekten, siz bu yazımı okurken…
Alın size bir yanınızda koca bir yalnızlık daha…

Sevgili Başaran,
şiirlerin bizimle birlikte hep…
Sabahattin (Eyüboğlu)beyi anlattığın betiği bir daha okudum, birkaç hafta önce.
Sonra, sonrasını düşündüm…
Enstitülerden sonrasını…
Neden?
Bu gün geldiğimiz çizgilerden ötürü elbette…

………………
Yol boyundaki söğütler gibi
Çentik çentik benim yaşamım
Acıların kör bıçağını denediler gövdemde
Dallarında kırağıları
Kızgın demirlerle çizildi
Alnımın haritası
Ki dağlanmış yanlarım sızlar
Her gece vadilerinde
Ağıdı söylenip yirmi yaşımın
Karartılamayan bir köşesine vurur ay
………………

(Ağartılamayan köşesinde “ayı” büyütmek için ne yapıyoruz?)

Bir yıldır ne konuştuk ne görüştük…
Sen oraya alışıyorsundur.
Ben, biz, sensizliğe düşeli dedim ya başta, daha bir yalnızlaştık, kendi ölçeğimizde.
Her gün akcamda ölümler bildiriliyor. Açık açık… Her ölenle büyüyor yalnızlığımız.
Ondan ötesini, gerçekleri gizlediklerini sanıyorlar…

……………….
İzmir’in kavakları
Dökülür yaprakları
Bize de Enstitülü derler
Yaaar fidan boylum
Yakarız konakları
…………………

Ben de sizlerle enstitülü oldum.
Enstitülü olmaktan hiç caymayanlar var biliyorsun.
İnsanlarımızdan inançlı olanlar bu ülkeyi çapulculara hırsızlara bırakmayacaklar.
Korkaklara aldırdığımız yok…
Korkunun ecele yararı yok.

Seni özledim. Her an yanında olanı özler mi insan?
Özlermiş!

Hani bana yazdırmıştın Lüleburgaz’ da, senin için tasarladığım bir alan çeşmesinin yanına:

“Kimliğim mi Türkiye…”
Kimliğimiz Türkiye bizim, sevgili Başaran!

YAZARIN DİĞER YAZILARI