Limon ve akademisyen

Yüksek öğrenim kurumlarında, üniversitelerde öğretimi gerçekleştiren, araştırma yapan ve özgün araştırmalarıyla alanına katkıda bulunan kişilere verilen genel meslek unvanıdır akademisyenlik. 20’li yaşların hemen başlarında alınan karar ile başlayıp, yıllarca süren zor bir çalışma süreci sonucunda ulaşılan zor ve sorumluluk isteyen bir görevdir. Her şeyden önce ülke gençleri size emanet edilir. Onlara sadece verdiğiniz dersin teorik bilgilerini aktarmakla kalmaz, aynı zamanda tavır ve duruşunuzla, insan ilişkilerinizle örnek olursunuz. Toplum size önü iliklenmesin diye düğmesiz dikilen cübbe sorumluluğu yüklemiştir. Aranızdan bazıları kendileri için büyük insanlık için küçük hesapları yüzünden cübbelerinin önünü iki ellerini önlerinde kavuşturarak devletliler, muktedirler karşısında ayıp saydıkları göbeklerini örtebilirler. Bazıları, diğer meslektaşlarından biraz daha önemli(?) olmak için aslında hak etmedikleri sandalye, koltuk peşinde koşabilir, koltuğu elde etmek için türlü cambazlıklar, gerdan kırmalar, boyun bükmeler yapabilir. Tamamen duygusal(?) nedenlerle muktedir iş adamlarının, tarikat şeyhlerinin, cemaat önderlerinin, dönemin devletlilerinin her dediğini, her yaptığını onaylayabilir.
Bazıları üzerlerindeki cübbenin sorumluluğunun farkındadır. Güçlerini, yetiştirdikleri öğrencilerinden, yaptıkları bilimsel araştırmalardan, insanlık alemine yaptıkları katkılardan alırlar. Doğru bildiklerini her ortamda söyler ve savunurlar. Onlar için en önemli makam zaten akademisyen olmanın kendisidir. Toplum onlara, öğrenci yetiştirsinler, araştırma yapsınlar, ülkede ve dünyada yaşayan insanların öncelikle yaşam hakları olmak üzere insanca yaşam haklarını savunma, yaşam şartlarını geliştirme, güzelleştirme görevini vermiştir. Ülke ortalamasına göre normal bir yaşam sürmelerini sağlayacak bir maaş da vermiştir. Tercihlerini, servetlerine, iktidarlarına güç katmak için, doğayı, yaşamı, insan hayatını değersizleştiren talancılardan yana değil, sorgulayan insandan yana koymuşlardır.
Diğer bazıları da susan akademisyenlerdir. Onlar, yaptıklarının ne işe yaradığını, yetiştirdiği öğrencilerin iş bulup bulamadıklarını düşünmeden okullarını gidip, gelirler. Çoğu gidişattan mutlu değildir ama maaşlarından başka güvenecek bir şeyleri olmadığından tamamen insani nedenlerle susmayı, ya da sadece güvenli ortamlarda konuşmayı tercih ederler ve sayıları diğerlerine göre daha fazladır.
Ama her şartta akademisyen hangi tip olursa olsun devletliler için güvenilmez, her an sıkıntı yaratacak bir potansiyeli de içerisinde saklar. Gece gördüğü rüyanın etkisiyle, üzerine ara sıra giydiği cübbenin heyecanıyla olabileceği gibi ama esasen ailesinden başlayarak aldığı ahlaki eğitim ile “Hop. Ne oluyoruz?” diyebilir. Bu nedenle üzerlerindeki baskı her an canlı tutulmalıdır. Diktatörler bu işi çıkardıkları yüksek öğretim yasalarıyla ve kurdukları YÖK gibi kurumlar eliyle yürütür. 1402’lik Hocam Güney Gönenç üniversiteden uzaklaştırıldığında “Ben akademisyen olmak istiyorum. Onlar beni zorla zengin edecekler” demişti. Zengin olacakken, açtığı davaları kazandı, tekrar üniversiteye girdi.
Şimdi o günlere benzer günleri yaşıyoruz. Hiç ilgileri olmamalarına rağmen, iş bulabildikleri üniversitelerin FETÖ ilişkisi nedeniyle sokağa bırakılmış ve başka hiçbir üniversitede çalışamamaları kararı alınmış birçok akademisyen, ne FETÖ ile ne de başka terör örgütleriyle hiç ilgileri olmamalarına rağmen  devlet üniversitelerinden atılmış akademisyenler şimdi çoluk çocuk açlığa mahkum edilmiş durumdalar. Peki nasıl geçinecekler?
Tıpçı profesörler, mühendis doçentler, genç akademisyenler Bakırköy Halk Pazarında limon satacaklar.