06 Mart 2017 00:30

Elim, eller…

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Cengiz Bektaş

Tüm yazıları

Çocukluğumda sağ elimle sol elimi neden ayırdılardı?
Sağ elim güzel elimmiş… Ya sol elim?

Belki yazmayı öğrendiğim günlerde edindim ellerimi, elleri izleme alışkanlığını. Kuma parmağımla abc yazdığımda…

Babamın ellerini çok severdim. Biçimli parmaklarını… Benimkiler de onunkilere benzesinler isterdim… Yalnız biçimleriyle değil, işte de…

Sanatçıların ellerine bakardım en çok. Piyano çalanların, keman çalanların, resim yapanların hep güzeldi elleri. Ya da bana öyle gelirdi…

Mimarlık öğreniminde Sedat Hakkı Eldem ustamız,

“Mimarın elleri- parmakları küt olmalı.”

Dediğinde beni en duyarlı yerimden yakalamıştı. Elimi, elleri, çizerken bile daha çok izler olmuştum.
Oysa” anam,

“Bir çift göz gerisi söz…”

Derdi.
Sanıyorum, doğrusu önce gözlere sonra ellere bakmaktı…

Elim ekmek tuttuğunda, üretenlerin elleriyle ürettikleri arasında bağ kurmağa çalıştım hep. Daha doğrusu var olan bağı görmek istedim. Bir duvarcının tuğlaya göre biçimlenen elinde… Bir marangozun ahşabı okşar gibi tutuşunda… Bir tenekecinin mengene gibi çalışan, büyüyüp gitmiş başparmağında…

Ele bakıp yaptığı işi bulmak sık oynadığım oyundu… En az taşçının elinde yanılırdım.

“ELDİ YÜREK
EL YÜREK
KADININDA
TAŞDA DA”

Ellerini yüreklemiş ustalardan ‘el almağa’ çalıştım.

   ………..
“NERDE YÜREK
NERDE EL”
…………
   “YÜREK UZAKSA
EL UZAK”
…………..
“ELLE YÜREK DÜŞERSERLER AYRI
   DÖNEN ÇAMURA YALNIZLIKLAR ÜŞÜŞÜR”
……………

Bakıyorum da el ne çok geçmiş şiirlerimde.

Sanıyorum en çok etkilendiğim eller, Sümela Manastırı’ daki Meryemin elleriydi.
Biri ak biri karaydı…
Kara derili bir inanmışın karşı gelişiydi bu…
Neden ille ak derili olsundu ki Tanrı?

Gene de ak bıraktı Meryemin bir elini…

Bir eli kara bir eli ak meryemde bildirdi kendini…
Bu gün de ellere bakmaktan, kendi ellerime de, alamam kendimi.
Tırnaklarım hiç uzamazlar bu yüzden. Tırnaklarım uzamışlarsa yazamamışım demek ki…
Yazmadığım günler yaşamadığım günler.

YAZARIN DİĞER YAZILARI