Tekme cumhuriyetinde çocuk olmak

Artık iyi biliyoruz: Türkiye Cumhuriyeti artık tekme cumhuriyeti. Tekme cumhuriyetinde tekme atanların sözü geçer. Tekme atanlar değerli, tekme yiyenler ise değersizdir. Öyle, “Herkes değerli; herkes saygı görmeli” olmaz. Öyle şeyler demokratik cumhuriyette olur. Tekme cumhuriyetinde tekme ve iktidar değerlidir.

Tekme yiyenlerin değer kazanabilmeleri için çok çalışmaları gerekir. Her şeyden önce hadlerini bilmeleri, edepli ve akıllı olmaları gerekir. Tekme atmaya yetkisi olanları hiç kızdırmamaları gerekir. Olur da kızdırırlarsa, kızdırdıkları için kendilerinden utanmaları gerekir. Tekmelere şükretmek tekme cumhuriyetinde bir erdem sayılır.

Tekme yiyenlerin kendilerine söylenenleri hızla yerine getirmeleri onların “iyi çocuk” sıfatı ile ödüllendirilmelerini sağlar. Tekme cumhuriyetinde “iyi çocuk” olmak çok güzeldir. Eğer birine gerçekten çok sadık “iyi çocuk” sıfatı uygun görülürse, o zaman onun bol tekme atmasına izin verilir. Soma’da, Gezi’de, Hopa’da, Yüksel Caddesi’nde, ABD’nin başkentinde istedikleri gibi tekme atmalarına, destanlar yazmalarına izin verilir. Bu “iyi çocuklar” kapıkuludur; tekme attıkça, kendilerini güçlü ve yetkin hissederler.

Ama tekme cumhuriyetinde “kısa yoldan iyi çocuk” olabilmek için can vermek gerekir. Bu, tekme atanlar için canını vermek ve başkalarının da tekme atanlar için canını vermesini sağlamak demektir. Tekme atanlar için canını verenler hızla değer kazanır. Onlar için törenler düzenlenir, törenlere tüm protokol katılır. Tekme cumhuriyeti adına övgüler dizilir, mevlit okutulur. Hatta tekme cumhuriyetinin en yetkili kişisi eve ziyarete gelir; ölen kişi için dua okur.

Belli ki, tekme yiyenlerin değer kazanması için ölüm en sağlam yoldur. Öyle dürüst insan olmak, ağaç dikmek, iyi bir edebiyatçı olmak, çocuklar için her gün çalışmak işe yaramaz. Sokaklara, parklara, okullara ya tekme atanların, ya da onlar için canlarını verenlerin adları verilir.

Tekme cumhuriyetinde bir çocuğun değer kazanması çok zordur çünkü çocuklar güçsüzdür. Yalnızca güçlünün değerli olduğu yerde, çocukların değer kazanabilmeleri için güçlülerin, yani tekmecilerin çocukları olmaları gerekir. Diğer yolun ne olduğunu anlatmaya gerek yok. “Kısa yoldan iyi çocuk” olabilenlerin çocukları öksüz kaldıkları için değer kazanır.

Tekme cumhuriyetinde çocuklara nasıl değer biçildiğini anlamak için özellikle 7 Haziran 2015 sonrasından birçok örnek verilebilir. Ama yakın bir örneği, bu ay başında Kandıra’da düzenlenen bir sünnet töreninde görülebilir. (Video için: https://vimeo.com/216386661.)

Törene katılanların listesi uzun. Kocaeli Valisi, Garnizon Komutanı ve Milli Savunma Bakanı. Kaymakam, İl Emniyet Müdürü, İl Jandarma Komutanı, Aile ve Sosyal Politikalar İl Müdürü. Kandıra Belediye Başkanı ve elbette AKP İl Başkanı. Demek ki, sünnet olacak çocuk rejim gözünde “değerli” bir çocuk. Takılardan da belli. Bakan amcadan tam altın, vali amcadan ve korgeneral amcadan da altın...

Ama daha da görünür yani medyatik bir jest düşünülmüş. Bakanın makam aracından “sünnet arabası” yapılmış! Bakanın koruma görevlileri sünnet olacak çocuğa şemsiye tutmuş, onu yağmurdan korumuş. Böylece topluma verilmesi gereken mesaj bir güzel verilmiş. Tekme cumhuriyetinde sıradan insanların değer kazanabilmesi ölümden geçer.

Sonra, medyada annenin sözleri yankılanır: “Şehit ailesi olmanın gururu haricinde yalnız olmadığımızı bir kez daha gördük. Hem oğlum ... hem kendi adıma çok güzel bir etkinlikti. Her şey için teşekkür ederim. Cumhurbaşkanımız ... söz vermişti. Sözünü de tuttu.”

Sonra çocuğun ağzından “Çok mutlu olduğunu ifade eden” sözler medya aracılığı ile ülkeye yayılır: “Arkadaşımla birlikte makam arabasına oturduk, yolları izledik. Sonra siren seslerini kumanda ile çıkarttık. Gelince de düğün salonunda çok eğlendik. Cumhurbaşkanımız Kocaeli’ye geldiğinde yanına gitmiştim. Oraya gittiğimde ne istediğimi sorduğunda ‘konvoy istiyorum’ dedim. Ondan sonra da oldu.”

Evet, tekme cumhuriyeti böyle bir şey. Tekme yiyenlerin rızası, şükretmesi sağlanıyor. Tekme cumhuriyeti için yalnız korku ve baskı yetmiyor; koyu bağnazlık çok önemli. Tekmecileri sevdirmek, onlara rıza gösterilmesini sağlamak kolay iş değil. İnsanların kendi çocuklarını ölüme göndermesini, buna rıza göstermesini sağlamak kolay iş değil. Tekme cumhuriyeti kendini her gün yeniden üretiyor. Umudu üretmek ve çocuklara hak ettikleri değeri vermek ise bizlere düşüyor.