Düşüş

Donald Trump’ın gözlerimizin önünde parçalanmaktaymış gibi görünen başkanlığı üzerine yazmak oldukça zor. Bunun bir nedeni ortaya çıkan, biri bitmeden diğeri başlayan skandalların hızına yetişememek. ABD başkanının günlük açıklama ve tweetleri sanki bir cinnet şelalesi. Bunda durmak bilmeden 24 saat yayın yapılabilen yeni medyanın da rolü var tabi ki... Trump, sosyal medya hastası ve hükümet sözcülerinin açıklamalarını, onlardan önce sosyal medyada ‘öterek’ baltalıyor.

Reality Show’un en yeni formunun ‘Trump Show’un tanığı oluyoruz. Başrolü komedi mi trajedi mi oynayacağına henüz karar veremeyen manik depresif bir super star oynuyor. Bu oyunun sonunda kimsenin birşey anlamadığı bir saçmalık çıkma ihtimali yüksek. 

Kısa süre önce New York Times gazetesinde ABD’nin bir çocuk tarafından yönetilip yönetilmediği sorusu ortaya atılmıştı. Dünyanın patronu olduğunu iddia eden, altı yaşındaki huysuz, terbiyesiz, öfke nöbetleri geçirmeye eğilimli bir çocuk tarafından yönetiliyoruz.  

Trump, ABD hükümetini üç ay önce “Rusya tuzağı” batağına soktu. ABD halkı Trump’ın davranışlarının yol açtığı bir yorgunluk içinde. Partisi ‘Trump Partisi’ Cumhuriyetçiler, sistematik görevi beceriksiz ya da isteksiz olduğu için kendini korumaktan aciz başkanı korumak olan, aklını kaçırmışlar birliğine dönüştü. 

Seçim kampanyası sırasında Trump, çevresinde koparılan tartışmalardan, maiyetinin yemlerinden beslenen tekel medyası  başarısından sonra da tadını aldığı için aynı şeye devam ediyor. 

Böylelikle karşılıklı olarak en büyük torpedoyu atıp Trump’ın savaş gemisini kim batıracak diye yarışıyorlar. ABD Başkanı Richard Nixon’un Watergate skandalından bu yana hiçbir başkan derisini yüzmek isteyenlerin peşinden koştuğu böylesi bir duruma düşmemişti.

1970’lerde Vermont’taki Goddard Okulu’nun genç bir öğrencisiyken bir dükkandan New York Times’in aktüel sayısını satın almıştım. Watergate Oteli’ndeki başarısız soygun girişimi kapak yapılmıştı. O zamanlar görünürde çok önemsiz olan bir olayın başkan devireceğini kim aklına getirebilirdi ki? 

Şu an gözümüzün önünde olan biten ise daha büyük, daha utanmaz, daha çirkin ve daha tüyler ürpertici. Kapitalist gözü doymazlığın en yüksek boyutu halindeki yolsuzluk ve küresel ölçüde emperyalist küstahlık kokan bir durumla karşı karşıyayız. 

Sanki sonun başlangıcındaymışız gibi bir his uyandırıyor.