Cem Erman: Bir Yeşilçam Çilekeş’i

Bildik ve ne yazık ki kanıksadığımız bir manşetti gazete sayfalarına yansıyan: “Cem Erman’ın cenazesinde kimse yok!”

“Evinde ölü bulunan sinema sanatçısı 64 yaşındaki Cem Erman’ın cenazesi Kabasakal mezarlığında toprağa verildi” ara başlığıyla verilen haber şu cümlelerle sürüyordu: “Adana’da birlikte olduğu Sevim Demiroğlu’nun evinde ölü bulunan sinema sanatçısı 64 yaşındaki Cem Erman’ın cenazesi Kabasakal mezarlığında toprağa verildi. Erman’ın cenazesine ne bir yakını ne de sinemacı dostlarından kimse katıldı. Sevim Demiroğlu, eşi toprağa verildikten sonra gözyaşlarını tutamadı, sanatçı dostlarının vefası için ise ‘Şu an bir şey konuşmak istemiyorum’ dedi.

Hep mutsuz ve huzursuzdu Cem Erman. Ortak tanıdığımız bir sinemacı arkadaşı “Çilekeş” demişti Cem Erman için. “Yeşilçam’ın çilekeşlerinden”. Asıl adı Süleyman Faik Durgun. 1973’te Ses dergisinin yarışmasına girerken, yönetmen arkadaşı Günay Kosova “Süleyman biraz eski bir isim. Hem sinemada Süleyman Turan var, senin adını Cem yapalım” der. O günden bu yana Cem Erman’dır adı. Yarışmada üçüncü olur. Mesut Engin, Gülşen Bubikoğlu, Necla Nazır, Salih Kırmızı, Nilgün Atılgan gibi hepimizin yakından tanıdığı isimler vardır o yıl yarışmaya katılanlar arasında. Bir zamanların Jönü, Başrol Oyuncusu, sonraki dönemlerin Karakter Oyuncusu Cem Erman’la her karşılaşmamızda, konuşurken bir aktörün dramını çok yakından gözlemledim. 

Duygusal bir yapıya sahip olan, konuşurken zaman zaman gözleri dolan Cem Erman, sinemayı bıraktığını, memleketi İskenderun’a yerleşeceğini söylüyordu hep.

“1947’de İskenderun’da doğdum. Babam Mersinli, annem Halep tarafından. İlkokulu annem-babam ayrıldığı için Mersin’de babamın yanında okudum. Daha sonra Kabataş Lisesine geldim. 3 yıl ortaokulda okuduktan sonra anneme özlem duyduğum için İskenderun’a kaçtım. Annemin arazileri vardı, kimseye muhtaç olmadan yaşıyorduk. Üç kardeşiz. Babam eski gümrük müdürlerinden. Gençliğimde de yakışıklı olduğum için, İskenderun’da bana ‘artist Süleyman’ derlerdi. Yarışmada derece aldım, daha sonra filme başladık. Melek Film’e, Mesut Engin ve Zeynep Değirmencioğlu’yla Özleyiş’i çektik. Melek Film beni çok tutuyordu. Arkasından Yıldırım Önal’la Talihsizler’i yaptık. Aytaç Arman, Fatma Belgen, Seyyal Taner de vardı kadroda. Daha sonra yavaş yavaş filmlerde oynamaya başladım. İlk başrolüm Özleyiş. Mesut Engin’le paylaştığım, başa baş bir rol. En sevdiğim filmimdir. Çünkü ilk göz ağrım.”

Anılardan söz ederken “Hey gidi günler hey...” diyor, elleri ve sesi titriyordu Cem Erman’ın. 

İlk kez ’90’ların başında, Gazeteci Erol Dernek Sokağı’ndaki sinemacıların buluştuğu, iş beklediği kahvede buluşup söyleşi yapmıştım Cem Erman’la. Geçmişteki günlerini anımsamış, ağlamaya başlamıştı. “Duygusal bir yapıya sahibim, çok hassas bir insanım. Belki oyunculuk gücüm de oradan geliyor. Ama istediğim rolleri oynayamadım sinemada. Vermediler bana. Başroldeki oyuncular çekemediler. Osman Seden zaten bana, ‘Cem, evladım, bunlar seni çekemiyorlar. Senin fiziğin daha iyi’ demişti ’78’de. Ben de, ‘Osman ağabey, ben sinemayı seviyorum. Karakter rolleri oynayabilirim’ dedim. Başrol oynamak benim için önemli değil. Önemli olan başarılı olmak. Amerikan sinemasında birçok başarılı oyuncu figüranlıktan gelmedir. Ne yazık ki Türkiye’deyiz.”

Cem Erman annesini çok seviyordur fakat 1986 yılında annesini kaybedince her şeyini kaybettiğini düşünür. “Malımı, mülkümü, evimi. O güzel hayattan sıfıra düşünce, arkadaşlarım da bana yüz çevirdiler. Çok sıkıntılı günler geçirdim. Bir otel parasını bulamadığım günler oldu. İçkiye verdim kendimi. Bu bir kurtuluş değildi benim için, fakat sığınacağım tek limandı. Koptum herkesten, arkadaşlarımdan, ortamımdan uzaklaştım. Eskiden Hilton’a, Divan’a giderken, ucuz meyhanelerde meze oldum bir bardak rakıya. Güzel şeyler değildi bunlar, ben biliyordum, ama mecburdum. Sonra kendimi bulmaya başladım. Frankfurt’a gittim, sahneye çıktım. Onu da beceremedim. Ses sanatçılığı ayrı bir olay tabii.”

Özleyiş, Öfke, Üç Öfkeli Adam, Ağa Bacı gibi filmlerde başrol oynayan, daha sonra karakter rollerinde 100’den fazla filmde yer alan Cem Erman, Yeşilçam’ın ‘yorgun savaşçıları’ndan, küskünlerindendi. Pansiyon odalarında kalıyordu. 70’li yıllarda Saklambaç gazetesinde ve Kelebek’te yaklaşık 50 tane de fotoromanda rol almıştır. 1973 yılında Gönül Yazar’la tanışır. Kısa süren bir beraberlik yaşarlar. “Bir ay kadar beraberliğimiz oldu. Severim kendisini, iyi bir dosttu. Ben çok gençtim, bu ilişkinin devam etmeyeceği belliydi. Öyle bir hatıra olarak kaldı.”

Ayhan Işık’ı, Orhan Gencebay’ı ve İbrahim Tatlıses’i çok sevdiğini söylüyordu Cem Erman. Bir de en çok sevdiği iki insan: Yılmaz Güney ve Yadigâr Ejder. “Yadigâr’la bir gün parasızlıktan Taksim Parkı’nda oturuyoruz. Karnımız aç. Bir ekmek ve biraz kaşar peyniri alacak para çıktı ikimizden, ucundan ucundan yedik. Hiç unutmam. Çok sıkıntıdaydık. Yadigâr çok sevdiğim bir arkadaştı. Fakat çok garip öldü. Kebapçı Mehmet vardır Parmakkapı Sokak’da. Yadigâr tuvalete giriyor. Çıkmayınca merak edip kapıyı kırıyorlar. Tansiyon yükselmesiyle tuvalette düşmüş. Yüksek tansiyondan beyin kanaması, zaten ayaklarından da hastaydı. Şakacı, hoş, çocuk ruhlu bir arkadaştı. Öyle bir adam Türk sinemasına kolay kolay gelmez. Nasıl bir Yılmaz Güney, bir Turhan Seyfioğlu, bir Ayhan Işık gelmeyecekse, bir Yadigâr Ejder de gelmez.”

Cem Erman 1989 yılında Sahibini Arayan Madalya, Sen Yaşa, Canımın Canısın ve Canımdan Can İste filmlerinde oynamış, Şeytanın Kurbanları adlı televizyon dizisinde rol almıştı. Sonraki yıllarda da Alanya Almanya (2005, TV Dizisi), Ankara Yollarında (2002, TV Filmi), Polis Dosyası (1995), Tehlikeli Kadın (1994), Hangimiz Eşek (1994, TV Dizisi) Can Mı Dayanır  (1991) adlı projelerde çalışmıştı.