Budamak

Son günlerde durmadan okuyorum.
Önce “Vedat Günyol Deneme Ödülü” seçici kurulunda olduğum için birçok deneme okudum. Sonra da “Ceyhun Atuf Kansu Şiir Yarışması” seçici kurulunda olduğumdan şiir… İkincisi daha bitmedi. Belki şiir yarışması üzerine de yazarım bitince. Bugün size deneme yarışmasında birincilik verdiğimiz Feridun Andaç’ın “Üstümüzdeki Gül Yaprağı” yapıtından bir alıntıyı aktarmak istiyorum. 35. sayfadan bir bölümü…

Okuyun… “Hayır!” Diyebileceğiniz bir yeri var mı? Düşünün diye…

“Günün, zamanın her anında budama mevsimini yaşıyoruz. Sokakta, evde, işte, çarşıda, pazarda, yolda, politik arenada, tutunduğumuz yerlerde… Buduyoruz birbirimizi… İyi-kötü her şeyimizi, her yanımızı… Örseliyoruz bilincimizi, bedenimizi, ruhumuzu… Yeninin sürgün vermesi, daha iyi olmak için değildir bu; tüm çabamız eksiltmek, azaltmak, silip yok etmekten yana…
Kendimizi kötü hissetmek, bu salgını her yana yansıtmak için elimizden ne geliyorsa yapıyoruz.
Yaşadığımız ülkeyi, Cumhuriyet’le vardığımız yeri, oluşan tarihsel kültürel birikimimizi, insani değerlerimizi… Buduyoruz… Var olan simgesel kurumları, hayatın zenginliği olan her şey… Bana, sana, ona, bize, size, onlara gerekli olan yasaları, yaşama/soluk alma alanlarını, hayat biçimlerini buduyoruz…
“Seni seviyorum” demenin anlamını buduyoruz… Güzel bir günün başlangıcı olacak sözleri biriktirecek duygularımızı buduyoruz… Bakışlarımızın dilini, sevincimizin rengini, yaşamanın anlamını buduyoruz.”

Düşünün…
Bir diyeceğiniz var mı?
Doğruyu söylemiyor mu Feridun Andaç?
Sözüm ona “muhalefet” edenler bile “muhalefet”i eleştirmiyorlar mı? Kolunu kanadını kırmak için konuşmuyorlar mı çevrelerine?

Nedir varılmak istenen sonuçta? “Muhalefeti” güçlendirmek mi, yoksa budamak mı? Artık ne istediğimizi bilmek iyi olmaz mı?

Budamaktan özel bir haz duyar gibiyiz.