Şair ayağa kalk

BİZİZ

Sen varsın ya, bir de ben, ikimiz.

Sen yoksan, yalnız ben, birimiz.

Ben yoksam yalnız sen, birimiz.

O zaman biz bir hiçiz. İsteseler de, istemeseler de ikimiz, hep ikimiz, sonuna kadar biziz!

ŞAİR AYAĞA KALK

Ayağa kalkınca şair, toprak tavlanır, yükselir gökyüzü. Artık ne rüzgar, ne fırtına, ne kar, ne yağmur, ne dolu deler onu. Karanlıktan aydınlığa, denize ulaşan ırmaklar gibi akar bir insan seli.

Ayağa kalkınca şair, ne kavga, ne savaş olur. Göller gibi apaydın, göller gibi duru bir dünya kurulur.

KARARTMA

En koyu karanlık bile aydınlığı engelleyemez. Yüreğin kararmadıkça, karartılmasına izin vermeyerek.

SİSTE

Sis bastı, yaz ortası bir karanlık yayıldı.

Kimsenin kimseyi görmediği/göremediği görünmez bir karanlık. Topraksız, gökyüzü olmayan orta yerde salınıp duran kopkoyu bir duman içinde. Dev bir yaprak gibi -ne yerde, ne gökte- sallanarak yayılan. Güneşsiz, çiçeksiz. Boş, bomboş boşlukta.

Yalnızca ara sıra öksürür gibi sesini çıkarmaya çalışanların -belki de yönünü bulmaya bakanların- seslerinin gittikçe yankılandığı siste.

ÇÖKEN GECE

Gece çöktüğünde bir el feneri elinde. Issız bir yolda, tek başına. Otoyollardan uzakta. Kentlerden, kasabalardan, köylerden. Issız bir yerde, bir el feneri elinde. Çöken gece delindiğinde...

GELECEK YAZ

Çabucak geçiyor yaz. Güzün hüznü, kışın uyuşukluğuyla bastıracak karanlık. Çabucak geçiyorsa yaz, gelecek yazla karşı çıkmalısın karanlığa.

ÖZGÜRLÜK

Düşüncenin özgürleşmediği, özgürleşemediği yerde, insan özgürleşemez.

OLDUĞUMUZ YERDEYİZ

Dolap beygirine döndü insanımız. İnsanları dolap beygirine döndürdüler. Her şeyin yolunda, dümdüz gittiğini sanıyoruz; olduğumuz yerde dönüp durduğumuzu bilmeden/bilemeden.