Yaz sonu

VAN GOGH GÜNEŞİ
Sisi bastırdı güneş, yeniden doğmuşçasına. İri bir ayçiçeği resmiyle. Van Gogh sarısı renginde. Biraz turuncu belki de. Yeniden doğmuşçasına kara kargalar üstüne.

SUYUN SESİ
Iğıl ığıl akan suyum ben. Binlerce renk çakıl taşımla, yeşil otlarımla. Güneşte parıldarım da göz göz, karanlıkta görünmem. Sesimi duyarsınız o zaman da kulaktan kulağa. Akışım kesilmez.

GEÇİŞ
Çabuk geçti yaz. Güneşli günler. Kahkahasız. Şarkısız. Değişmeden.

GEÇEN GÜNLER
Günler geçiyor. Peş peşe. Dur, durak bilmeden. Geçiyor hiç kimse geçmezken.

YAZ SONU
Yaz boyu dalgacıkların parlattığı rengarenk çakıl taşlarının, tek tük midye, istiridye kabuklarının, batık şeytan minarelerinin, kopuk yengeç bacaklarının, tirfillenmiş yosunların arasında tek bir martının ayak izleri boydan boya uzanan kumsalda.

AYDINLIKTA
Ne ben seni görebiliyorum ne de sen beni. Ayrıştırılmış bir karanlığın içindeyiz hepimiz. Hücre, hücre. Aynı aydınlıkta bir araya geleceğimiz güne kadar.

SIKINTI
Geceleri bir yanımdan öteki yanıma dönmekten uyuyamıyorum. Gördüğüm her düşün beni avutmayıp parçalanışından.