19 Aralık 2018 23:25

Yelek ve Şalter

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Arif Nacaroğlu

Tüm yazıları

Hava yağmurlu, sisli ve soğuk. Gündüzün karanlığı tüm enerjimi almış, son kırıntılarla kitabın sayfalarını çeviriyorum. Telefon çaldı. Diğer tarafta emekli olduğundan beri fazla görüşemediğim bizim ki.
- Düğün mü var? Bütün ışıkları açmışsın. Kalk, kapıyı aç. Kapıdayım.
deyince
- Yokum.
deme hakkımı kaybetmiş olmanın üzüntüsüyle mecburen kapıyı açtım.
- Hemen giyin, bisikleti al, tura çıkıyoruz.
Bu havada duymak istediğim son şeyi öyle heyecanlı söylemişti ki, içimde hafif bir kıpırdanma oldu ve hemen geçti.
- Ben gelmesem. Bisikletin tekeri patlak, frenleri tutmuyor, dizim de ağrıyor.
sızlanmalarımı duymadı bile.
- Sıkı giyin. Hava soğuk.
Çıktık. Tam bisiklete bineceğiz,
- Al giy şunu. Puslu havada bizi görmeyip üzerimize kamyon çıkmasın.
diyerek top ettiği sarı yeleği üzerime fırlattı, kendi sarı yeleğini giydi. Bu işin içinde bir hergelelik olduğunu anlamıştım zaten bu havada gelip “Bisiklete binelim” demesinden.
- Gerek yok. Benim montum fosforlu. Sarı yelek sakıncalı. Başımıza bir iş gelmesin.
Bu anı bekliyormuş gibi koluma yapıştı. Gözlerini kıstı.
- Çıkmayacağız. Sokağa, meydana çıkmayacağız. Bağırmayacağız. Tüm bunlardan daha güçlü bir silahımız var bizim. Makinelerin, motorların, tezgahların şalterleri. Onları da indirmeyeceğiz şimdi. Tepelerde kendi yarattıkları krizin nedenini fatura edecekleri birilerini arayan, sabah akşam, “Ah şunlar bir sokağa çıksa, bir meydanlara çıksa, onlara ağzımı doldura doldura ‘Teröristler, bölücüler’ diye bağırabilsem. Az kayıpla atlatabilsem mart seçimlerini” sıkıntısı içerisinde uykusuz geçiren devletliler var. Bekleyeceğiz. Kazanacağız. Zaten açız doğduğumuzdan beri, biraz daha aç kalacağız, ellerimiz şalterlerde. En çok sessizliğimizden korkuyorlar bizim.
Gözlerinin rengi parlamış, yüzünü derin bir mutluluk kaplamıştı, “Şalterler bizim elimizde” derken.
Çıktık. Şöyle bir ıslandık sarı yeleklerimizle tenhalarda.