Leyla Güven için ses olma zamanı!

Bugün açlık grevinin 79’uncu gününde olan Leyla Güven, giderek küçülen bedeni ile ağır bir yükü omuzlamaya çalışıyor.

DTK Eş Başkanı ve HDP Hakkâri Milletvekili Leyla Güven’in Öcalan’a yönelik tecrit uygulamasının kaldırılması talebiyle başlattığı açlık grevinin 51. gününde yazdığım “Açlık Grevinin Aynasında Tecrit ve Çözüm” yazısında devletin/iktidarların İmralı’daki Öcalan’a yönelik tutumunun Kürt sorununa yaklaşımının en önemli göstergelerinden biri olduğunu belirtmiş ve bugünkü konjonktürde tecridin kaldırılmasının önündeki engellere dikkat çekmiştim. Ancak “Bu karamsar tabloya rağmen Güven’in açlık grevi daha şimdiden önemli bir şeyi başarmıştır. Leyla Güven, özellikle yerel seçimlerin kapıda olduğu bir süreçte Kürt sorununun çözümü üzerinden beklenti oluşturarak Kürt halkını yedeklemek isteyen güçlerin gerçek yüzünün bir kez daha görülmesini sağlamıştır. Bu azımsanır bir kazanım değildir” demiş ve devamında da aydınların ve demokrasi güçlerinin “Leyla Güven’in açlık grevinin bitirilmesi ve bu açlık grevinin daha şimdiden sağladığı kazanımı büyütmek için devreye girmesi” çağrısını yapmıştım.

Geçen süre içinde 12 Ocak’ta Öcalan’ın kardeşi Mehmet Öcalan’ın İmralı’ya gidip aile görüşü yapmasına izin verildi. Öcalan ile bundan önceki son görüşmeyi de 11 Eylül 2016’da yine Mehmet Öcalan gerçekleştirmişti. Son görüşme devletin/iktidarın Öcalan’a ‘siyasi rehin’ muamelesini yaptığını ve onunla görüşmelerin engellenmesinin keyfi (Hukuki dayanağı olmayan bir politik yaklaşımın sonucu) olduğunu bir kez daha gösterdi. Ancak tecridin hukuki dayanağı olmayan siyasi bir uygulama olduğu bu kadar aleni hale gelmişken iktidar cephesi bir tarafa, başta ‘sosyal demokrat’ ana muhalefet partisi CHP olmak üzere ‘muhalif’ siyasi çevrelerin büyük bir bölümü de bu hukuksuzluk karşısında sessizliğini sürdürdü/sürdürüyor. Oysa bu hukuksuzluğa karşı tutum almak, bugün hâlâ ülkede iktidar eliyle tırmandırılan gerilimin düşürülmesi ve Kürt sorununun barışçıl çözüm yolunun açılması için bir fırsat olarak duruyor.

Leyla Güven’in açlık grevinin çok kritik bir sürece girdiği bugünlerde onun çığlığını duymak istemeyenlere bu sesi duyurmak ve bu temelde daha geniş kesimlerin harekete geçmesini sağlamak, yine ve öncelikle aydınların ve demokrasi güçlerinin önünde önemli bir görev olarak duruyor.

Buradan geçen hafta Diyarbakır’da ‘barış çalıştayı’ yapan Barış Vakfının “Bu sessizlik ortamının hepimizin sırtında bir yük” olduğuna dikkat çekerek yaptığı “Leyla Güven’in kızı Sabiha Temizkan’ın sosyal medya aracılığıyla annesine ‘Beni bırakma anne’ seslenişini ve #LeylaGüveniYaşatalım ‘Annemin hapis değil Mecliste olması gerekiyor’ çığlığını daha fazla geç kalmadan duymamız ve bir şeyler yapmamız” çağrısına da yer verelim.

Bugün (25 Ocak) kendisine yapılan hukuksuzluğu bir tarafa bırakarak tecridin kaldırılması, Kürt sorununun demokratik-barışçıl çözümüne imkan tanınması için 79 gündür açlık grevi yapan Leyla Güven’in Diyarbakır’da duruşması var. Enis Berberoğlu milletvekili seçildikten sonra hükümlü olmasına rağmen Meclis çalışmalarına katılabilmesi için salıverildiği halde -ki elbette doğru olan da budur- hakkında herhangi bir mahkûmiyet kararı bulunmayan tutuklu Milletvekili Leyla Güven’in serbest bırakılmaması aslında söylenecek söz bırakmıyor. Konu Kürt sorunu ve muhatap Kürt siyasetçiler olunca kararlarda belirleyici olan hukuk değil, iktidarın karanlık gölgesi oluyor.

Bugün Leyla Güven’in serbest bırakılması, bu hukuksuzluk zincirinin sona erdirilmesi yönünde küçük de olsa bir umut; bu yolda atılmış bir ilk adım olabilir. Elbette tecridin kaldırılması ve demokratik-barışçıl çözüm için yürünmesi gereken uzun ve zorlu bir yol var ve bedeni giderek küçülen Leyla Güven’in sırtındaki ağır yük, ancak ülkedeki demokrasi ve barış güçleri bu mücadeleyi büyüttüğü oranda azalacaktır. Şimdi Leyla Güven’i yaşatmak ve bu ülkeyi barış içinde kardeşçe yaşanır demokratik bir ülke haline getirmek için sesine ses olma zamanı…