Ya hep ya hiç

KARANLIKTA

Geniş bir gökyüzünün altında, kalabalığın ortasında aradığımız sensin, bulamadığımız, daha bulamadığımız. Bir parça aydınlık. Isıtıp ışıtan güneşin aydınlığı. Geniş bir gökyüzünün altında, karanlığın ortasında.

HEP GÜNEŞLE

Aydınlık karanlığı süpürüyor, karanlık aydınlığı. Bir kovalamacadır gidiyor. Fırtınayla, yağmurla, karla ıssızlıkta. Gökyüzünde balkıyan güneşle kumsalda. Günboyu güneşle. Karanlığın kovalamadığı/kovamadığı güneşle. Hep güneşle. Bütün yaz.

ŞİİR

Düzyazı bildiğini okumuştur. Gördüğünü/görebildiklerini yazar. Şiir ona görülenin/görülebilenin öteki yüzünü katar. Düzyazı kanın aktığını/akıtıldığını anlatır, şiir akan/akıtılan kanın açtığı yarayı söyler.

ÖNLÜ ARKALI

Gerçeklik önlü arkalıdır. Gerçeğin yalnız bir yüzü anlatılırsa/gösterilirse gerçek gerçekleşmez. Öteki yüzünün de belirtilmesi/belirmesi gerekir. İnsan gölgesiyle vardır. Eşya kullanıcısıyla.

Not: Buna bir de eşyayla kullanıcısının gölgelerini eklememiz gerekmiyor mu?

ÜSTÜMÜZE BASARAK

Her gün yeni bir çöküntü, yeni bir çöküşle karşı karşıyayız. Çöken/çöktürülen her şeyle biz de yerle bir olmaktayız. Çöktürense bu her günkülerle bir kez daha yükseliyor. Üstümüze basarak. Basılarak.

ORTALIKTA

Denizin kıyısındaydık. Uzaklara bakıyorduk. Kendimize baktık sonra. Çoluk çocuk perişan. Bize bakan yoktu. Ne uzaktan, ne yakından. Kalakaldık kıyıda. Perperişan. Ne gelen var, ne giden ortalıkta.

YA HEP YA HİÇ

William Shakespeare 66. Sone’sinde Can Yücel’in ağzından bak ne demiş bir bakın:

Vazgeçtim bu dünyada tek ölüm paklar beni
Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
O kız oğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen’e,
Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.

Dosdoğru demiş. Demiş de, ölmek istemeyecektir elbet, ya hep ya hiç derken biz hep birden.