Bahar

KUŞSUZ KUŞ

Keman çaldıkça adam, kafesteki kuş öttü. Kördü adam, onu gördü. Kafesi açtı hemen, kuş uçtu. Adam kafesle kaldı kafeste. Kemanını çalarak kafesinde kuş oldu.

GÜNEŞE DOĞRU

Gemi, uzun süredir dalgaların arasında çalkanıp duruyordu.  Bir o yana, bir bu yana çark ederek. Hangi yana çark ederse etsin, bu olduğu yerde kalıyor demekti. Dalgaları aşmadıkça. Üstlerinden yükselerek. Gökyüzüne. Güneşe doğru.

ESKİCİ

Eskici bağırıyordu. Lastik tekerlekli arabasının sokağın kaldırımlarında çıt çıkarmayan sessizliği içinde:

- Claalıyoooruuummm!

 Eskicinin sokağın sessizliğini yırtarak evlerin camlarını sarsan tiz sesi:

 -Canaalıyoooruuummm!

 diye yansıyarak ortalığı titretiyor. Gün boyunca.

BAHARIN GELİŞİ

Boşalan metrobüsten bir adam sırtında bir torba yemyeşil yaprak demetiyle çevresini saran beton binaların grileştirdiği puslu alana indi. Her şey kül rengiydi. Acele acele yürüyen insanlarla alanın üstünü bir kapak gibi örten gökyüzü bile. Adam yürüdükçe erken sabahın çiy tanelerini taşıyan yeşil yapraklar, kalabalık arasında, dört bir yana ışık saça saça ilerledi. Kentliler, işte o zaman, kalabalığın ortasında bir top çiçek gibi beliren yapraklara özlemle bakarak baharın geldiğini gözleriyle gördüler. Yazın da geleceğinin umuduyla gülümsediler birbiri ardına. Tek tek yayılarak…

BAHAR

Bahar yaza yol veriyor; havaya, suya, toprağa kışın için için biriken saklı suyunu ırmak gibi akıtarak.  Güneşli günlerin habercisi bahar.  Şiirin yolunu açan güzelliklerin, mutlulukların yaratıcısı bahar.

AYNI ANDA

Horozlar ötmüyor, sabahı uyandırmaya. Bir dizi kuş havalanmıyor gökyüzünü çırpmaya.  Sabah mı olmuyor, akşam mı çöküyor? Horozsuz, kuşlarsız çalar saatlerle, telefon çınlamalarıyla, bilgisayar tıkırtılarıyla sabah da, akşam da beliriyor artık aynı anda.