Help please

Pasaport kontrol kuyruğundayız. Avrupa Birliği üyesi ülke pasaportlarını taşıyanlar, polis memurunun şöyle bir göz kontrolüyle giriş yaptılar. Biz diğerleri hem konuşuyor hem de çocukluğumuzdan beri nedendir bilinmez, suçluluk duygusuyla karışık bir heyecan ile sıramızın gelmesini bekliyoruz. Sırası gelende önceden çalışılmış hareketler. Kimi havaya bakıyor, kimi kendinden emin. Kimi de “Ne lan. Almazlarsa almasınlar, gider Edirnekapı’da köfte yerim” havasında.

Önümde Hidayet. Kuyrukta tanıştık. Turistmiş. Bayram tatili için akraba ziyaretine gelmiş. “Vize almam altı ay sürdü. Emmioğlumun evindeki oda sayısına kadar araştırdılar. Allahtan sağlam döner dükkanı var. Bir hafta kalıp dönecem. Bağlasalar durmam.”

Sanki gelmişken birkaç yıl belki de hep kalacak ama polise söyleyeceklerinin ön çalışmasını benimle yapıyor gibi.

Gözü elimdeki pasaportuma ilişiyor. “Abi seninki neden kırmızı değil yeşil. Alman pasaportu mu yoksa?​”

“Yok” diyorum, “Bu memur pasaportu. Bu pasaportla Avrupa ülkelerine vizesiz girersin.”

“Abi kim veriyor bu pasaportu?​”

Türkiye Cumhuriyeti Hükümeti.

Arkamdan Veysi atılıyor. “Abi hani bizim Reis avukatlara yeşil pasaport verecekti. Baro başkanının eli kızarmıştı alkışlamaktan. Ne oldu o iş?​”

Daha polise çok var. Kuyrukta heyecan artıyor. Yan kuyruktan yaşı epey ilerlemiş biri atılıyor.

“Oğlum sen bakma Reis’in söylediklerine. Bu Avrupalı herkese verdirir mi yeşil pasaportu. Madem Reis’in hakkı var, versin bütün Türklere yeşil pasaportu, çözsün vize sorununu. Hatta Suriyelileri de önce Türk yapıp onlara da versin yeşili. Sonra İngilizler, Amerikalılar gibi Avrupalılar da vize isterler yeşil pasaporttan.” Veysi zafer kazanmış mağlup asker sırıtışıyla soruyor, “Ne yani şimdi avukatlara yeşil pasaport yok mu. Boşa mı alkışladılar Reis’i.”

Sıra Hidayet’e geliyor.

Polisin karşısında Hidayet’te çıt yok. Sırat köprüsünde hesap veriyor sanki. Sonra polis eliyle bana bir işaret çakıyor.

“Help please.”