Aç açına

Her Sabah:

Gözün aydınlıkta olmalı, güneşi görmeye. Avuçlayarak aydınlığı elini yüzünü yıkarcasına. Her sabah kalktığında. Güne başlamak için karanlık basmadan. Görerek, bilerek, bir araya gelerek birbirimizle. Konuşup anlaşmak için karanlık basmadan. Aydınlıkta.

Ortalık:

Ağzını yaya yaya “Ortalı karanlık mı?​” diye sorup duruyorsun. “Değil!” Gülerek “Aydınlık o zaman” diyorsun alaycı bir gülümsemeyle. “Değil!” “Nasıl öyleyse söyle!” diye bağırıyorsun. Cevabım: “Ortada ortalık yok! Karanlık da olsa, aydınlık da olsa ortalık bırakmadılar ki ortada…”

Pencere:

Pencere, en güzel tablomuz. Gökyüzünü mavi, uçan kuşların kanat çırpışlarını gösterdiği sürece…

Aç Açına:

Aç açına ölmek için yaşıyoruz şu dünyada. Elde edilen toplam gelirin yüzde doksan dokuzunu paylaşanların eline geçirebildikleri miktarla yüzde 1’in elinde tutarak yalayıp durduğu miktar aynı.

Kokun Kalıyor:

Akşamları yatakta başımı yastığa koyduğumda sen de koyuyorsun. Saçların değiyor yüzüme. Boynun. Çıplak omuzlarına değiyorum sonra. Göğsüne. Kalçalarına. Teninin kışkırtıcılığıyla dalıp gidiyorum. Sabahları uyandığımda yoksun. Kokun kalıyor yastıkta.

Direniş:

Her baskı, yeni bir direnişi getirir. Baskı dönemlerinde edebiyatın direnişi de bundandır. Yazar, üstü örtülü bir anlatımla da olsa satır aralarını doldurur. Onları okumayı bilenler, baskıyı bastıran düşüncelere ulaşabilir.