Güneşsiz

İZİ KALIR
Yatağımın baş ucundaki sehpanın üstünde geceleri, ağız kuruluğunu gidermek için içtiğim bir bardak su bulunur. Sehpaya sıçrayıp dökülürse ıslaklığı hemen bir bezle silip alırım. Geçende suyun birazı sehpaya sıçrayıp döküldü gene; üşengeçliğimden aman birkaç damla sudan ne olur diyerek silmedim. Uçup giderdi nasılsa. Uçup gitti de. Sehpanın üstünde lekesini bırakarak. İzi kaldı.

PENCEREDEKİ GÖKYÜZÜ
Pencereden baktığın gökyüzü, balkonla genişler. Üstünü örterken sokakların. Bir uçtan bir uca aşar kentleri, dağların doruklarını. Dam olur denizlere. Ufuk olur. Ulaşırken sonsuzluğa. Pencereden baktığında.

GÜNEŞSİZ
Bir gün açıyor, bir gün kapıyor hava. Tam güneşli havayla avunmak isterken soğuk rüzgarlar esiyor. Fırtına beklentisi içinde. Güneşin pas geçtiği günlerde.

İSTANBUL’U ANLATMAK 
İstanbul’u anlatmalıyım. Gökyüzünü İstanbul’un. Maviliğini denizinin renginden alan. Güneşini. Günebakan. Gecenin karanlığını vuran ay ışığını. Fırçasını sallayarak kara boyayı parlatan güleç boyacısını. Bulaşan karartıları parlatıp aydınlatacak olan.

MUTLULUK ŞARKISI
Bir mutluluk şarkısıdır kuşların cıvıltısı. Şarkılar söylendikçe sürecek olan. Yaşama sevincini yankılayan şarkılar. Kışların ilkyaza döneceği, döndürülebileceği umudunu taşıyan. Şarkılar cıvıltılara, cıvıltılar şarkılara karıştığında.

GÜNEŞ OLDULAR
Karanlığı aydınlatan iki ışıktı Muzaffer Erdost ile İlhan Erdost. Şimdi ikisi bir oldu. Karanlığı daha çok aydınlatmak için. Güneş oldular.

İKİ SORU
Ak sakallı bir zencinin ak sakallı bir beyazdan bir farkı mı var? Kış kıyamet, yağmur, kar. Sokaktaki ayakkabı boyacısı ne yapar, kendi ayakkabılarını boyamaktan başka.