Sağanak adımlarla düşlere, ütopyaya

İsmail Afacan genç bir şair… ilk şiir kitabı Adımlar Sağanak ile cesurca çıkıyor okur karşısına. Kaos Çocuk Parkı yayınlarından çıkan kitabında, gençlik duyguları içinde hüzünlü bir duyarlılıkla yaşanmışlıklar ve ütopyalar toplamından süzülen imgelerden kuruyor dizelerini.

Samimi ve kibirsiz bir dil yakalamış daha ilk şiirlerinde. Aşkla yaklaşıyor kelimelere. Kendi ıssızlığına akıyor… Sanki kendi uçurumunda yalnızlığa bir isyanı yakalamaya çalışıyor.

Hayatı, insanı, doğayı anlamaya çalışıyor, kendi yazgısını sorguluyor, anıların girdabında bugüne bakıyor, yarını hayal ediyor. Sonra kendi uçurumuna bakıyor. Kekik kokuyor bakışları nane ve fesleğen biraz da…

Şiirlerinde kelimeler yerli yerinde, kendi özgün ağırlığınca. Hep hayattan alınmış… Yaşanmışlıklar üzerine yazıyor… Umut ediyor, kederleniyor ve özlem duyuyor. Şikayeti yok yaşadıklarından…       

Afacan’ın şiirlerinde aşk başköşede, özlem yanı başında, ceplerinde keder, yakasında özgürlük tutkusu… Düşleri adımlarında… Sağanak… Hasreti ardından geliyor…  Sokak lambasındaki ışık huzmesi içinden…

İtiraz ve isyanla örülmüş bireysel ve toplumsal duyarlılığını şiire işliyor… Berrak ve yalın bir söyleyişi var. Bu yüzden insan ve yaşam yüklü kelimelerle, örselenmiş hayatların umuda yolculuğu var şiir duyarlılığında. Şiirlerinde hayatın her anının haleti ruhiyesi mevcut.

İlkbahardaki aşk, hazan mevsimindeki hüzün, kışın sisli havası ve üşütücü soğuğu ve yazın sıcaklığının bunaltıcı bezginliği… Sonra çocukluğun düşleri ve yalnızlığa yazgılı büyüme devresi…    

Umut ve gelecek güzel günlere olan inancı şiirindeki özneyi hayata bağlıyor ve ona yaşama sevinci ile birlikte direnme gücü veriyor sanki.

 “…kim çağırıyor beni? belki düş, belki ecel… kabzamda açarken kaktüs çiçeği” dizeleriyle bundan sonraki hayatının yönsemesinin ipuçlarını veriyor ve geleceğe hazırlıyor sanki kendini. Bunu söylerken kaba bir bildiriye dönüşmüyor söylemi, propaganda yapmıyor şiirlerinde. Menekşeler, laleler, kaktüsler, kırlangıçlar ve çöl mavisinden mürekkep aşıklar…  Bir de zebanilerin ateşi harladığı günlerde çiçek açan şairler… var ufkunda…

Şiirleriyle hayata, gerçeğe ve düşlere çağırıyor Afacan, yanı başında ütopyası… Yürüyor ufka sağanak adımlarla ve uzak yıldızlara bakıyor ve sonra gülümsüyor, edebiyat ortamına… Yalın, samimi ve kederli… Başlamak bitirmenin yarısı diyerek…