Tek başına

MASKELEME
Maskelerle örtüyorlar yüzümüzü. Gülen maskelerle. Ağlasa da yüreğimiz. Gözlerimizden süzülen yaşlara aldırmayarak. 

AYNA
Geceye vuran ay ışığı, aydınlatır karanlığı. Yansıtarak güneşin aydınlığını, yuvarlak aynasından. 

KALAN
Kentin ne duvarları kaldı ne kapıları. Kırlara, akarsulara, denizle gökyüzüne açılmış olan. Hiç biri yok şimdi. İki yanını beton blokların kapattığı döne dolaşa uzayıp giden asfalttan başka.

BİRLİK
Nerde olursan ol, kim olursan ol, aynı gökyüzünün altındayız. Bir olmamız için ışıyor güneş. 

TEK BAŞINA
Virüs kapladı her yeri. Kaçacak yer yok. Kendinden başka. 

İÇERSİ-DIŞARSI
İçerdeyiz. Dışarı çıkamıyoruz. Çıkartmıyorlar. Kapılarımız kapalı. Kapattılar. İçimize gömülüyoruz gittikçe. İlkyazın çiçekleri, gün boyu bir bir açıyorken dışarıda. Akşam sefaları aydınlatırken karanlığı. Yalnız başlarına. 

ŞİİR İNSANDIR
Cengiz Bektaş, şiirin dil, dilin şiir olduğunu bilen bir şairdi. Sanatın sanat için değil, insan için olduğuna inanmışlığından şiiri, insanın toplumla, toplumun insanla kesiştiği bir şiirdi. Şiir insandı onun için.