22 Mart 2020 20:40

Vedat Günyol/İnsancılık -4-

Fotoğraf: Envato

Paylaş

Cengiz Bektaş

Tüm yazıları

Bir kez daha Yunus Emre’ mize kulak verelim:

“Adımız miskindir bizim
Düşmanımız kindir bizim
Biz kimseye kin tutmayız
Kamu âlem birdir bize”

Daha ne söylesin.

“Sen sana ne sanırsan
Ayruğa da onu san
Dört kitabın manası
Budur eğer var ise”

Buradan size doğrudan doğruya Vedat Bey’in sesini duyurmak istemem sanırım boşuna değil:

“Evet, işte Hümanizmanın özü, anahtarı, kilidi burada, yani insanda, insan sevgisinde… Yunuslarla 14’üncü yüzyıldan beri Türk halkının içinde, yüreğinde, düşünde, canında, canının içinde kök salmış, yeşerdikçe yeşermiş, dallanmış budaklanmış bir Hümanizma tutumu, anlayışı, tutkusu var.”

Bir de böyle bir geçmişimiz var üstelik. Ama bu geçmişle fazla da oyalanmaya gerek yok. Siz ona eklenebildiğiniz zaman, onu çağdaşlaştırabildiğiniz sürece bunlar gerçek oluyor. Yoksa burada benim yaptığım gibi onu okumakla, onun sesini duyurmaya çalışmakla, ben yalnızca şunu söylemiş oluyorum: “Neredeyiz.” Neredeyse yarım yüzyıldır, kırk dört yıldır yazılmış betikleri okumadık mı? Okuduk da anlamadık mı?

“Bütün sorun bu tutkuyu, bu tutku ateşini diri tutmakta. Hümanizmaya en yatkın, en elverişli bir ulus olarak, bir ülke olarak övünebiliriz. Eğitmek, eğitim, sorumluluk olarak bir hümanistin gerçekten ilk görevi.”

Sabahattin Eyüboğlu ile birlikte nedir yaptıkları, Köy Enstitülerinde, Hasanoğlan’da? Çağdaş eğitim, çağdaş insanı yetiştirmek değil mi? Sabahattin Bey’in benim yaşamımda izlediğim sözü:

“Tarihim halkımın tarihidir. Bu kültür kazanında eriyen de benim, eriten de benim.”

(Sürecek)