Aydınlıkta

GEÇMEYEN KIŞ

Tam yemyeşil bir ilkyaz yeşeriyorken, ağaçlar renk renk bahar çiçeklerini açıp kokuları sokakları doldurmuşken soluklarımız kesildi. Kış, sinsice saldırdı. Rengi, kokuyu sildi. Sokağı ele geçirdi. Evlerimize kapattı hepimizi. Geçip gitmeyen bir kış.

KENDİ KENDİMİZE

Bir aradayken birbirimizin yüzüne bakmadık, bakmıyorduk. Zorunlu olarak evlere kapatılınca kendi yüzümüze baktık mı, bakabildik mi? Kendi kendimize bırakılınca her birimiz.

YANSIMA

Camdan yansıyan güneş, eşyaları aydınlatır yalnızca. Yüzünü dönsen de camdaki gökyüzüne. Odanın ortasındaki karanlıkta.

AYDINLIKTA

Kış, içimizi de, dışımızı da sarıyor. Her gün biraz daha bastırarak. Gelen yazı düşünmeliyiz o zaman. Çiçeklenen sokakları, deniz kıyılarını, güneşli gökyüzünü. Güneşlenecek yaşamı. Sonsuz aydınlıkta.

ODADA

Odanın içine uyanıyorsun. Sessizlikle. Yalnız değilsin. Kendi kendinesin. Kendi kendinle iç içe. Odada.

GÜNEŞİN AYDINLIĞI

Camdan yansıyan gökyüzü, odanın içine vuruyor. Mavilik dolduruyor odayı. Bulutlar oynaşıyor duvarlarda. Güneşin aydınlığında.  

SOLUKLANMAK

Pencereni aç, gökyüzüne bak. Güneşin altında parıldayan denizi göreceksin. Akıp duran bulutlara bak. Dağların doruklarını saran, yemyeşil ovaları gölgelendiren bulutlara. Çıkmadan dışarı. Soluklan.