Şenlikle

BAYAT

Odalarda depolanan havada ne gökyüzünün parıltısı, ne denizin fışırtısı, ne de sokakların gürültüsü. Parklarla bahçeleri özleten. Pır pır eden ağaç yapraklarını. Esen yeli. Ne ses, ne bir koku. Soluduğumuz havada. Yılların bayatlığında.

BOŞLUKTA

Çarşı iznine çıkarılmış bir asker gibisin. Dükkanların kapalı olduğu boşaltılmış bir hayalet kentin sokaklarında. Temiz havayı içine çekmen için. Maskeyle buğulanarak ısınan. Adım seslerinin duyulmadığı dar sokaklarda. Boşlukta.

BOŞ KUMSAL

Gökyüzünün süt mavisi, güneşin katlanan sarısı, denizin cam yeşili, insan ayağının basmadığı, rüzgarın esmediği bir kumsalda yansıyor şimdi. Kendi kendine. Yankılanarak.

ŞENLİKLE

Yaz hep şenlendirir. Güneşle, kırlarla. Denizler ırmaklarla. Başak verecek buğdayla. Uzun sürecek bir yaz. Kentin hay huyundan kaldıkça uzakta.

HEP AYDINLIK

Doğan güneşe bak, aydınlanıyorken karanlık. Aya, yıldızlara bak, ışıyorken ortalık. Dönmeden sabaha. Hep aydınlık.

ÇOCUK SESLERİ

Sokakları özledim. Her günkü sokakları. Kedileri, köpekleriyle. Kaldırım kenarlarında ağız ağıza konuşan, gülüşen, şakalaşan, tartışan, kavga eden insanlarıyla. Çocuk seslerini sonra. Yönü belirsiz yerlere koşuşturarak sokağı büyüten.

SOKAK

Bir köpek havladı. Kimin, neyin kokusunu almıştı? Yalnızca bir serçenin sekerek gezindiği, bir karganın dama konduğu, balkonda asılı çamaşırların ani bir esintiyle savrulduğu bir sokakta.