Yerli yerinde

KARA KENT

Koca koca, yüksek yapıların, çatıların, damların, antenlerin, tellerin birbirini kesen karmaşıklığının arasından bir görünüp bir yiten gökyüzünün altındaki kalabalıkta. Kentin ne yöne gittiği belirsiz yollarında. Bir o yana bir bu yana koşturduğumuzu sanarak olduğumuz yerde sallanıyoruz. Gökyüzündeki bulutlar yerine kalabalığın gölgesinin düştüğü kentte.

YERLİ YERİNDE

Geceleri karanlığa gömülüyorum. Gökyüzü çekiliyor. Yer yarılıyor. Sabahları bir düş aydınlığına uyanıyorum. Üstümde gökyüzü, ayaklarımın altında yer. Yerli yerinde her şey.

SEN GİDİNCE

Ansızın bir kumru kondu pencereme. Pat pat vurarak cama. Yan gözle bir o yandan, bir bu yandan baktı odaya. Beni görüce guruldadı: “Üsküdar’a gidelim, Üsküdar’a gidelim!” diye. Gidince sen.

BEKLEMEK

Sabahın erinde. Issızlıkta. Tek başına. Evde bir odada. Yalnızlıkta. Beklemek aydınlık bir günün doğacağını kalabalıkla. Çoğalacağını bilerek beklemek tek başına.

SABAH OLDUĞUNDA

Karanlığı delip geçeceksin. Geceyi üstünden attığında. Seninle aydınlanacaktır ortalık. Sabah olduğunda.

SOLUK SOLUĞA

Yediğim ekmekte, içtiğim suda, gecenin karanlığında, sabahın aydınlığında sen varsın. Yürüdüğüm tozlu yolda. Birlikte soluyarak. Soluk soluğa.

SAĞIRLIK

Dışarda gök gürlüyorken kapalı odalardaki sineğin cama çarparken çıkardığı sesi kim duyuyor?