Değişim

SON TRAMVAY

Karanlık odanın camından ışıktan lekeler bırakarak geçiyor tramvay. Işıkları yanıp sönerek camda. Yanıp sönen tıkırtısıyla. Zangırdayan camdan. Toprak sarsıldığından. Işıktan lekeler bırakarak geçiyor son tramvay. Gecenin ortasından.

DUVARA KARŞI

Odanın dört duvarı arasında güneş kanepeye vurduğunda bir gün, uzanacaksın güneşin altına. Kumsalda uzandığınca. Denizin dalgacıklarının ayak tabanlarını gıdıklayışına bıraktığında kendini duvarı dövecektir ayakların.

GÖZLERİN KAPALI

Yaz geldi. Nice günlük güneşlik olsa da ortalık gözlerimi kapatır kapatmaz karanlık basıyor. Koronavirüs salgınının yaptıklarıyla yapacaklarını dinliyorum. Gözlerim kapalı.

DÜŞLEDİĞİNDE

Sapsarı mimozaların yayıldığı adanın begonvillerle resimlenen gölgeli sokaklarını merdiven merdiven -sekerek de denebilir- inerken serçelerin çik çiklerine bir yasemin kokusu karışır.

Masmavi denizden seğirten incecik bir dalga yalarken kumsalı. Evde olsan da güpegündüz.

Düşlediğinde. Kapalıyken odanda.

KİTAPTAN

Dışarı çıkmadan buluyorum seni. Bir yaz günü. Masmavi gökyüzünün altında, yeşillikler ortasında fışkıran gelinciklerin içinden geliyorsun. El sallayarak. Bir uzak köyden koşup odama. Kitaptan.

DIŞARSI

Asfalt yol, beton bloklar, hızla gelip giden taşıtlar. Bir o yöne, bir bu yöne koşturup duran kalabalıkta. Ne gökyüzü kalmış antenlerin, tellerin, direklerin arasından sıyrılan. Kuşların uçacağı. Ne de bırakılmış bir karış toprak. Çiçeklerin açacağı.

DEĞİŞİM

Yaşadığımız her gün, bir tek gün. Hep aynı olsa da değişecek bir gün. Bir çiçek açacak, bir kuş ötecek, bir kelebek uçacak. Toprağı avuçladığında bir insan. Binlerce çiçek, binlerce kuş, binlerce insanla birlikte o zaman.

BUGÜNDEN

Bugünden bakacaksın yarına. Bugün yoksa, yarın da yok. İnsan gibi yaşamadıkça, yaşatılmadıkça insan.

BASKI

Adam, diziyle boğazına bastırmış, soluk alamıyorsun. Direndikçe bastırıyor. İki diziyle birlikte.