Uygun adım

TOPRAKSIZ

Irmak gibi aktı asfalt yollar. Gemiler gibi yüzerken taşıtlar sular­da. Ağaç yerine beton bloklar bittiğinden toprakta.

SÖZCÜKSÜZ

Birbirimizden uzaklaştırılınca sesimizi de çıkaramaz olduk. Mas­keliyken ağzımız burnumuz. Boğuldu söz­cüklerimiz.

UYGUN ADIM

Maske takıp hizaya girersen uygun adım. Ölmezsin. Aç, açık kalsan da.

SENSİZ

Yalnızım. Issız sokaklardaki kırmızı ya­ban gülü kadar. Sarkıyorken bahçenin parmaklarından boşluğa.

SEL SULARI

Yerden fışkırırcasına akıyor. Son hızla. Yıkarak. Sürükleyerek. Evleri, taşıtları, insanları, yırtarak asfalt yolları. Arıyorken dinginleşeceği bir avuç toprağı.

UYANDIRILMADAN

Sabahları yüzünü yıkadığında uyanmıyorsan su da uyur seninle. Aydınlansa da ortalık karanlık sürer seninle. Uyanmadan, uyandırıl­madan sen.

DÜŞ KIRGINI

Sarı, yeşil, mor, kırmızı, rengarenk boyanmış kırlıkların ortasındaki mavi bir düşten renksiz bir sabaha atılıyorsun. Gri bir örtüye sarınmış bir boyada. Güneş görmeyen bir odada. Güneşi beklemeye.

ÖLÜM ÇIKMAZI

İnsan kendi kendine ölmüyor. Ölmek öldürülmek demek oluyor. Öldürenler öldürülmeden.