Sefaletin çöp kutusu

Hava kararmış. Gece yarısına daha birkaç saat var. Kapanmaya hazırlanan ucuzluğuyla ünlü bir zincir marketin önünden geçiyorum. Gömleğinden market çalışanı olduğu belli genç kız market arabasını tepeleme doldurmuş. Gözümle takip ediyorum. Hemen yakındaki bir çöp kutusunun önünde duruyor. Yaklaşmama aldırmadan ve yüzüme bakmadan sepettekileri bir bir çöpe atıyor.

1 sandık domates.

Her kutusunda 4 tane sütlaç kasesi olan 2 karton kutu.

Bir poşet dolusu üzüm.

3 paket 400 gramlık kıyma, 2 paket 400 gramlık dana kuşbaşı.

Sayamadığım kadar çok paket tavuk but, göğüs, kanat.

Birkaç kutu beyaz peynir.

Derileri biraz büzülmüş epey bir patlıcan.

Kızın yüzüne bakıp soruyorum, “ Neden atıyorsun bunları?​”

Yarı mahçup, yarı sorumsuz, “Süresi geçenleri, kalan sebzeleri her akşam atıyoruz” diyor.

-Peki son kullanma tarihi geçmeden bir gün önce etleri, tavukları yarı fiyatına verseniz ya.

-Veremiyoruz.

-Neden?

-Verdirmiyorlar.

-Bari kenara bırak sokak hayvanları yesin.

-Olmaz. Kızarlar.

- Sebzeleri koysan. Ziyan olmasın.

-Ona da kızarlar.

Kız gidiyor. Biraz sonra köşeden iki kişi çıkıyor. Ana kız gibi. Belki de gelin. Çöpten alabildiklerini poşete dolduruyorlar aceleyle. Görmemiş gibi yapıyorum göz göre göre. Görmüş gibi yapsam üzülecekler, utanacaklar. Onlar uzaklaşırken marketten bir dolu araba daha çıkıyor çöpe doğru.

Çalışan ne yapsın. Emir böyle. Ucuza, bedavaya vermek yok. Sen çöpe atacaksın, sefiller çöpten yiyecek.