Güz hüznü

SABAHSIZ

Sabahı görmeden akşamı yaşıyoruz sessizce. Bir akşamsefaları renk veriyor karanlığa bir de nokta nokta kızarışı lambaların. Ağız, burun kapalı. Kulaklarımız kirişte. Rüzgarın esişine.

MASKELER 
DÜŞÜNCE

Birikiyor sesimiz soluklarımızla. Birikiyor duyduklarımız gördüklerimizle. Yaygarayı koparacak olanlar. Maskeler düştüğünde.

SEN GELDİN

Sen geldin bana. Akan bir su gibi. Karanlığımı ışıtıp toprağımı yeşertmeye.

AYNA GİBİ

Göletim ben. Gücünü dağ ırmaklarından alan. Işıltısını yansıtıp duruluğu yeryüzüne yayarak. Ayna gibi. Parıldayarak.

DARALMA

Yaz bitti. İnip çıkan yürüyen merdivenler boşaldı. Boşlukta biri indi merdivenden. Birileri indi sarsarak basamakları. Boşluğa. Karanlık basıyor şimdi. Gökyüzü daraldığından.

SABAH OLSUN

Sabah olsun, bir çiçek açımında. Bir rüzgar esimi açılsın. Bir avuç gökyüzü altında. Işısın.

GÜNEŞLE

Güneş açınca kara bulutlar dağılacak. Gün kararmayacak daha. Toprak yeşerecek. Bir bir açınca çiçekler.

GÜZ HÜZNÜ

Bir güz karanlığı mıdır hüzünlendiren seni? Acıtan yüreğini? Çoğu güneşsiz günlerde. Ekmek peşinde koşuyorken. Kapanmış dükkanların önünden geçerek. Boşalmış çarşılarda. Boşta kalıyorken. Tutunamadan. Boşlukta.