50 eksi 1

Sovyetler dağıldığında “Tarihin sonu” diye zıplayanlar duvara tosladı. Artık dünya tek kutuplu olacak, sosyalizmin defteri dürülecek, önce liberal sonra hümanist kapitalizm(?) dünyaya hakim olacak ve insanlar şirket devletlerinin yönetiminde sonsuza kadar mutlu yaşayacaktı.

Olmadı. Marx yine haklı çıktı. Üretim araçlarının mülkiyeti ve emek sömürüsü olmadan elde edilemeyecek zenginlik ve bu hayallerinden ve hırslarından vazgeçmeyen zenginler “Tarihin sonu” diye hoplayan Japon Fuji’ye öldürücü darbeyi indirdiler.

Yok ettiklerini sandıkları 2 kutuplu dünyanın 2 kutbunu ülkelerin hücrelerine soktular, adına da “50 artı 1” demokrasisi dediler.

50 artı 1 demokrasisi ülkeleri, mahalleri, hatta aileleri tam ortadan 2’ye böldü. Esasen iktidarın ve seçimlerin milli gelirden hak ettikleri payı alma mücadelesi ve kararı olduğunu düşünemeyen kafaları karışık insanlar yoğun medya kuşatması ile 2 tarafa itildi. Aslında aynı safta olmaları gereken emekçilerin yarısı birini desteklerken diğer yarısı diğerini destekledi. Hem de desteklediği her iki tarafın da kendisi, çocukları, geleceği için hiçbir şey vermeyeceğini bile bile. 50 artı 1 demokrasisi ile kutuplaşan toplum birbirine tahammül edemez noktaya geldi. Halkın sanal sinir uçlarına ulaşmayı becerebilen yeteneksiz siyasetçiler, kimi yerde “vatan, millet”, kimi yerde “din, cemaat”, kimi yerde “yerli, milli” numarasıyla 50 artı 1’i ele geçirmeye çalıştı.

50 artı 1’i, yani atı alıp New York’u, Üsküdar’ı, Paris’i geçen siyasetçiler seçim sonraları “Biz 50 artı 1’in değil 50 eksi 1’in de mutluluğu için varız.” deseler de bu söylem partikte hiç hayata geçmedi ve kimseyi ikna edemedi. Sadece 50 eksi 1’in değil 50 artı 1’in de okumuş, yazmış gençlerinin büyük çoğunluğunun başka diyarlara göçme isteğini yok edemedi.

Eğer dünya 50 artı 1 demokrasisine(?) son verip herkese katma değere verdiği destekle orantılı eşit temsil hakkı sağlamazsa 50 eksi 1, 50 artı 1’in baskısına boyun eğmeyecek ve dünya hücrelerine kadar ortasından ikiye bölünecek.