Karanlık uzuyor

SESSİZLİKTE

Kapalı odamın penceresinden baktığımda her şey görüntü yalnızca. Kuşların uçtuğu gökyüzü, ağaçları sallayan rüzgar, sokakta gezinen başıboş bir köpekle alt alta üst üste pençeleşen iki kedi, çöp kutusu üstünde başları havaya kalkık, gagalarını açmış iki karga resmi hepsi. Sesleri duyulmadıkça.

BOĞUŞMA

Yarı uyur, yarı uyanık geceler geçmiyor. Param parça düşlerle. El kadar bir yatağın içinde. Dönüp duran yalnızlıkla. Boğuşuyorken.

KARANLIK UZUYOR

Günler kısaldı. Uzayan karanlığa uyanıyoruz. Açmadan gözlerimizi. Bekleyerek aydınlığı. Büyütmek için.

KORKU

Güneşli bir günün ortasında yağmurlu bir günün ürpertisi içindeyiz. Apaydınlıkken karanlıkta. Soluk soluğa. Nereye gitsek.

ÇÜRÜME

Tuz mu koktu, su mu çürüdü? Ölüm kol geziyor. Onulmuyor kanayan yaralar. Ne güneş, ne yağmur. Dipsiz gökyüzünün altında.

SABAH YELİ

Pencereyi açtığımda rüzgar dolacak odama. Işık patlayacak. Masam, sandalyem, kitaplarım ışıyacak. Geceden kalan gölgeleri silip süpüren sabah yelinde.

BİRİKİNTİ

Yağan yağmurun ardından birikintisi kalır. Parıldayan gökyüzünün altında kara çamur renginde. Susuzluğunu gideren kedilerin resmini göstermeyen gölcükleriyle.