Yaz mı gelen?

YERDE

Kargalar düze iniyor. Ağaçları bırakarak arkalarında. Martılar damlara doluşuyor. Denizden uzakta. Mahalle aralarında şimdi. Çöp kutuları üstünde. Bir ak, bir kara. Ne gökyüzü, ne deniz. Uçmadan. Boş sokakta.

TOPLU İNTİHAR

Öldürüyorlar seni. Parçalayarak gökleri. Öldürüyorlar seni. Yakarak toprakları. Öldürdükleri kendileri.

ÇİTLER

Yer kalırsa füzelerden, bombardıman uçaklarından, kuşların olacak gökyüzü. Limanlara çekilirse savaş gemileri martıların olacak deniz. Yıkabilirsek çitleri.

ÖZLEM

Dillere destandır İstanbul. Her bir semti, mahallesi, sokağıyla. Bir zamanlar sularının paylaşıldığı çeşmeleriyle. Göğünün, denizinin parlaklığının her evin camında ışıldadığı günlerde yüzümüze yansıyacak olan aydınlığıyla...

ALTINDA KALANLAR

Öyle büyüdü ki kent. Öyle yükseldi ki yapılar. Kalkındığımızın, gün gün zenginleştiğimizin kanıtı diye sunulan. Duvarlaşan gölgeleriyle altında kalanları unutulan.

DÖKÜNTÜ PAZARI

Döküntü üstüne döküntü. Evde, sokakta. Yağmur gibi yağarak. Virüsü de bulaştıran. Süpürmekle bitmeyen.

YAZ MI GELEN?

Şu açan çiçekler mi? Kuşlar mı öten? Uçan kelebekler mi? Güneş mi ılıtan toprağı, aydınlık saçan? Esen yel mi yürekleri ferahlatan? Yoksa yaz mı gelen?

MAVİ DUVAR

Pencereni açsan da, balkona çıksan da ne gökyüzü ne rüzgar. Önünü kesen gökyüzü renginde bir duvar. Perdeleri kıpırdatmayan maviyle boyalı rüzgar.