Hepimize mektup var

ÖLÜ DENİZ

Bir yorgan gibi örttü üstünü deniz. Kirli sarı bir yorgan. Uykuya dalarak. En derinden. Ne yüzen bir balık, ne uçan bir martı. Kıpırtısız kendinden. Uzaklaşarak gökyüzünden. Yansıtmadığı renginden.

İNSAN

Sırt sırta dağlar. Ağaçlar yan yana. Dolduruyor yeri, göğü. Sırt sırta. Yan yana. İnsan. Açılan kollarıyla. Dört bir yana. Sarıyor hepsini.

GEÇ SABAH

Koca koca gökdelenler, güneşi camlarında boydan boya hapsederken gölgesi düşüyor bize sabahın. Tadı kaçarken çayların. Uyanamayan çocuklarla geç kalan sabahın.

ÖLÜMSÜZ

Ateş düşmeyecek bir yere dikeceksin ağacı. Yıkımlardan, tozdan, dumandan arınmış bir toprakta. Üstünde mavilenen gökyüzü. Ölüm geçmeyecek altından.

GÜNÜMÜZE KALAN

Gökyüzü, deniz bir de ufuk demişti Ressam Südor. Resimlediğim. Gökyüzü paralandı. Deniz ölüyor. Kala kala bir ufuk kaldı. Güneşin doğduğu. Kararmayan. Ressamın çizeceği. Günümüzde.

KÂR-ZARAR

Telefonun çalınışında dijital bir ses, şu numarayı tuşlarsanız bu, ötekini tuşlarsanız şu diyor: Birincisi, kötülüğünüze olabilir. Zararınızadır. İkincisi, sözde iyiliğiniz içindir. Kârınızadır. İster bir numarayı, ister ikiyi tuşlayın. Zararındasınız sözde iyiliğin de, kötülüğün de. Kârı onların.

SİL BAŞTAN

Yanık toprağın, yıkık evlerin olmadığı. Denizle gökyüzünün birleştiği mavi ufukta. Ölümsüz değil ama insanların vaktinden önce ölmediği bir dünya. Bu bir düş değil. Baştan yaratıldığında dünya.

HEPİMİZE MEKTUP VAR

Sennur Sezer’den hepimize mektup var. Yedi yıl boyunca hemen her hafta bir şaire, bir yazara, bir romancı öykücüye Perşembe Mektupları toplamında mektubu yazdığı kişiye olduğunca kendine, kendine olduğunca hepimize sesleniyor. Söz gelişi: Bir şaire (Rahime Henden) “Bahara inan. Sandalının küreğini yalnız çekmeye kalkışma” derken, bir başka şaire (Hakkı Zariç) “Ülkemin bütün şairlerinden sevinç çığlıkları duymayı özledim. Ama önce senin gibi tutsaklığı yaşamışlardan. Hadi kolay gelsin” diyor.