‘Göçmen kuşlar’ meselesi (2)

Kirvem,

Son zamanlarda, özellikle de şu son günlerde milletimizin ali menfaatlerini yakından ilgilendiren kimi olaylar karşısında milletçe sevinip bunun mutluluğunu yaşarken, diğer yandan da ansızın kapımızı çalan nahoş olaylarla baş başa kalınca, bu kez de tabii ki canımız sıkılıyor, keyfimiz kaçıyor…

Şu veya bu nedenlerle halkımızın başını ağrıtan meselelerin tümünü bir an önce çalı süpürgesiyle süpürüp bertaraf etmek için gece gündüz demeden gerek yabancı diyarları, gerekse ülkemizin dört bucağını, bilumum “yamak”larıyla birlikte “maaile” turlayan cumhurumuzun reisinin, bu uğurda sergilediği üstün performans karşısında; şapka, kasket, külah, sarık, takke, bere çıkarmamak gerçekten de insafsızlık olur…

Yüce devletimizin en muteber, en yetkili “taht”ında taht kuran muhterem devletlumuzun, dur durak demeden lütfedip ayağını bastığı bilumum şehirlerimizde, kaza, köy, nahiye, belde ya da mezralarda bir nebze de olsa dinlenmeden, yorgunluk kahvesi, çay, ıhlamur veya milli içkimiz soğuk bir ayran bile içmeden , “durmak yok, yola devam” şiarıyla;  şarkından garbına, şimalinden cenubuna, yarınlarımızın teminatı olan gençlerimizin deyimiyle; doğusundan batısına, kuzeyinden güneyine varıncaya kadar her tarafını didik didik arşınlarken, aynı zamanda da bismillah diyerek attığı temellerle, kestiği kurdelelerle, “dahili, harici” düşmanlarımızın topunun uykularını kaçırması tabii ki her babayiğidin harcı değil…

Kirvem, işin bu girizgah faslını bir kalemde es geçip, diğer taraftan sadede gelirsek; benim şeşi beş, dört carı, dubara gören gözlerimle izleyebildiğim kadarıyla hani bayram seyran değilken, eniştem beni niye öptü misali, nedense, ne hikmetse zırt pırt tekrarlana tekrarlana nihayetinde giderek sanki bir nevi su, asma, bal, sakız, helvacı, kestane kabağı tadından farksız bu “yerli ve milli” gidişatımızın ya rotası bozuk ya da alametifarikası hepten laçka!

Yerli ve millilikten yana asla taviz vermeyen bu “cendere” içinde akdimizi boş yere harcarken, aynı zamanda da dostlar alışverişte görsün hesabıyla içine balıklama daldığımız şu veya bu baptaki meselelerimizin defterini dürüp yerle yeksan etmek için sözde çırpınıyoruz ama, her defasında hesapsız kitapsız, yampiri, sallapati, yandan çarklı adımlarımızın ardından, maalesef yeni, yepyeni meselelerin girdabına sürüklenince, bu kez de, kara bahtımıza, kem talihimize küsüp efkarlanıyoruz…

Mesela, örneğin Misakı Milli veya Ulusal Ant yeminiyle sınırlarını kanla, irfanla çizdiğimiz bu topraklarda; el alemin işlerine burnumuzu sokmadan, kimselerle “papaz’ olmadan, yurtta sulh, cihanda sükun içinde yaşamak varken, bunun yerine kendi memleketimizde zaten kırıntısı dahi olmayan, esamesi bile okunmayan  “demokrasi” sevdamızı,  illa da kapı komşumuz Suriye diyarlarına da “sebilullah’ taşıyıp, bu bapta “hayırlara vesile” olacağız diye tutturup, dolayısıyla sözüm ona demokrasi havarisi kesildik ama, beri taraftan durduk yere kendi başımıza “gelin güvey” olmanın bedelini, şimdilerde yurdumuzun sathına yayılmış Suriyeli din kardeşlerimizi, “misafir”,  “sığınmacı” veya bir nevi “göçmen kuşlar” kisvesi altında acaba daha ne zamana kadar içtiğimiz bayat çaylara, yediğimiz kuru simitlere ortak edeceğiz diye kös kös düşünüp duruyoruz…

Vee… Bu hususta, bu bağlamda hani “kimse kusura bakmasın” ama, sanki merkepten düşmüş karpuz gibi milletçe tam da ortasından ikiye bölünmüş durumdayız, kimilerimiz tamburlarla, cümbüşlerle şu veya bu nakaratlar eşliğinde kırk telden çalarken, beri yandan da hayli zamandan beri elindeki  incecik “baton”uyla ülkemizin bilumum sahnelerini tek başına yöneten “orkestra” şefimiz, acaba yine “Emevi Camii” repertuarıyla yoluna berdevam mı eder, yoksa, “Ben giderim o gider, yanımda tık tık eder” bilmecesindeki  “baston”u, bundan kellim gari “baton“ niyetine mi kullanır, kim bilir Kirvem!..