Daha komik, daha zayıf

Marvel dünyasının ikincil karakterlerinden olan Venom ile ilk kez bu satırların yazarına göre en iyi Örümcek Adam uyarlaması olan Sam Raimi yapımlarının 2007 tarihli olanında karşılaşmıştık. Girdiği bedeni fetheden bu uzaylı organizma 2018 yılında kendi hikayesinin kahramanı oldu ve “Venom: Zehirli Öfke” filmi çıktı karşımıza. Bu filme dair o dönem kaleme aldığım yazıyı şuraya bırakayım. Filmi izlemiş ama tam hatırlamayanlar için faydalı olabilir.

Serinin ikinci filmi, ana karakterleri bıraktığımız yerden başlayan ama bambaşka bir kötüler evrenine sahip. 1996 yılında bir ıslahevinde açılıyor film. Filmin kötüleri olduğunu anladığımız iki gençle tanışıyoruz: Cletus Kasady ve Frances Barrison (FB). Sorunlu çocuklukları nedeniyle suç işleyen, biri katil diğeri özel yetenekle donatılmış bu iki genç zorla ayrılıyor birbirinden. Sonra bugüne geçiyoruz. İlk filmin bıraktığı yerden giriyoruz ana karakterimizin dünyasına.

İlk filmde mesleğinde yeni bir aşamaya gelmiş olan gazeteci kahramanımız Eddie Brock, yalnızca onun bedeninde yaşayabilen Venom ile bir ortak nokta bulmuş görünmektedir. Venom’un kimseleri yememesi karşılığında Eddie onun bedeninde yaşamasına izin vermektedir. İkili arasında birbiriyle sürekli didişen bir arkadaşlık bile başlamış sayılır. Eski sevgilisi Anne, Dr. Dan ile evlilik kararı almıştır. Ancak Eddie mesleki anlamda eski günlerinden uzaktır. Ancak bu günler bitmek üzeredir.

Islahevinden çıktıktan sonra işlediği cinayetler nedeniyle tutuklu bulunan ve idamını bekleyen Cletus Kasady, bir tek Eddie ile görüşmektedir. Polis ile işbirliği halinde onunla görüşmeyi kabul eden Eddie katilin öldürdüğü insanları gömdüğü yeri bulunca Kasady’nin düşmanlığını kazanır. Bir görüşme sonrası aralarındaki fiziki mücadeleden sonra Venom’un bir başka versiyonunun bünyesine girdiğini fark eden Kasady hapisten kaçacak, FB’yi kurtaracak ve tabii ki ikisi birlikte intikam peşine düşecektir. Haliyle Eddie de hedeflerden biridir. Ancak bir sorun vardır. Kasady bir canavara dönüşmeden hemen önce Eddie ile Venom şiddetli bir kavga etmiş, eşyalar havalarda uçuşmuş, birbirlerine ağır sözler söylemiş ve ‘ayrılmış’lardır! Yani kahramanımız korumasız kalmıştır.

Bu ayrılma sahnesi başta olmak üzere, ilk filmde yapılmaya çalışılıp becerilemeyen komedi yönünün bu kez daha iyi çalıştığını söylemek gerekiyor. Öte yandan bir Marvel filminde tutarlılık aramıyoruz ama ikna edicilikten uzak birçok alan var bu kez hikayede açıkçası. Kasady’nin neden özellikle Eddie’yi istediğini tam olarak anlayamadığımız gibi; kötü karakterlerimizin birbirine tutkusunun temellerine de fazlaca vakıf olamıyoruz. Film bir hikaye değil de tema üzerine inşa edilmiş gibi duruyor. Marvel filminden beklenmeyecek derecede kısa (96 dakika) olmasını da buna yorabiliriz belki. Yani hikaye güçlü olmadığı için filmin kurguda daha kısa tutulması ihtiyacının hâsıl olması olasılık dâhilinde. Kendi adıma Marvel filmlerinin en zayıf halkalarından birisi olacağını düşünüyorum.

Bunların dışında finalde verdiği spoiler ile aslında bu yapımın bir ara film olduğu hissine kapılmamak da elde değil. Yeniden inşa edilen Marvel evrenine eklenecekmiş gibi duruyor Venom da.

“Nefes” ile girdiği yönetmenlik yolunda olumlu eleştiriler alan ama “Mogli: Orman Çocuğu” ve bu filmle vasatı aşamayan Andy Serkis’i için üzülmekten başka bir şey gelmiyor elden. İlk filmin senaryo ekibinde de yer alan Kelly Marcel ve başrol oyuncusu Tom Hardy’nin kaleme aldığı senaryo pek olanak sağlamıyor çünkü. Son olarak gerçek hayatta aralarında on beş yaş fark olan Woody Harrelson ve Naomie Harris’in ‘gençlik aşkı’ olduğuna ikna etmek de çok zor. Harrelson’u genç göstermek için dijital, Harris’i yaşlandırmak için makyaj müdahaleleri göze batıyor çünkü.