Küfür

Ferit.

Torunum.

7 buçuk yaşında. Okula başlayana kadar her şey güzeldi. Annesi eve televizyon bile almamıştı abuk sabuk şeyler görüp, dengesi bozulmasın diye. Kitap okuyor, davul çalıyor, oyun oynuyordu boş zamanlarında. Dinozor uzmanı olmuştu daha 4 yaşında. 5 yaşındayken “elde var”lı toplamaları yapıyordu. Bölmeye başlamıştı. Ve bir gün okuldan geldi. Çantasını bıraktı. Soyundu. Ellerini yıkadı.

Sordum, “Bugün ne öğrendin okulda” diye. Kucağıma oturdu. Sağ elinin başparmağını işaret ve orta parmağının arasına sokup, yumruğunu sıkarak annesinin duymayacağı bir sesle fısıldadı.

-Dede bu ne demek?

Aklıma dayım geldi. Dededen Fatih doğumlu dayım. Yıllar önce bu soruyu sorup, mantıklı cevabını aldığım şoför dayım. “Bu” demişti, “Kamyonların arka tekerlekleri çift olur ya. İşte o tekerleğin arasına bazen taş sıkışır. Tekerlek hızla dönerken maazallah bir fırlarsa füze gibi arkadan gelen arabaya çarpar. Kazaya sebep olur. Kamyon şoförünü uyarmak için bu hareketi yaparız.”

Neyse ki büyüdükten sonra hayatım boyunca arka tekerleğine taş sıkışmış kamyon görüp, şoförü uyarmak durumunda kalmadım.

“Bak Ferit” dedim. “Bu, kamyonun tekerine taş sıkışırsa…”

Yüzüme “Çocuk mu kandırıyorsun” der gibi baktı. Sonra başparmağını orta parmakla yüzük parmağı arasına kaydırıp yumruğunu sıktı.

-Peki bu kamyonun kaç tekeri var?

“Kalk” dedim, “parka gidelim.”

Gidelim de, her yer riskli. Ergenler, ergen kalan büyükler, dışarıdan bakınca adam sanılan kravatlı, kravatsız, beyaz yakalı, pembe yakalı, eğitimli(?), eğitimsiz, mevkili, mevkisiz zibidiler, her kelimeden sonra “Stop” yazan telgrafçılar gibi her cümleden sonra “a..k..” diyor.

Ferit’le anlaştık. Artık parka, çarşıya gitmek yok. Birlikte sadece Darıca Faruk Yalçın Hayvanat Bahçesine gideceğiz. Ayı Kazım’la, Aslan Hamdi’yle konuşacağız.

Bir tek orada küfür yok.