Susuz tilkiler

Bu hafta da bir hayvan öyküsü sunuyor, iyi haftalar diliyoruz...

27 MENDERES NEHRİ VE TİLKİLER

Doğrusu ya öyle insanlar var ki,

Durup dururken kurum satacağız diye;

Anlatacağımız o gösterişçi Tilki gibi,

Birden hiçe sayarlar kendilerini!..

İşte bir yaz günü, on kadar Tilki,

O sıcak mı sıcak havada yürürlerken,

Haliyle kan ter içinde kaldı hepsi!

Hem yorgunluktan, hem susuzluktan...

Bereket oralardaki Menderes Nehri,

Şans eseri diyelim önlerine çıkıverdi!

Ve hepsi de o ırmağın suyundan,

İçebilmek için kana kana,

Başladılar koşuşmaya ırmağa doğru...

Ama ırmağa iyice yanaştıklarında da,

Gördüler ki oradaki o su,

Akıyordu akmasına, ama delicesine!

O yüzden işte o susuz Tilkilerin hiçbiri,

Dokunamadı ırmağın suyuna bile!..

Gerçi yüreklendirmek için birbirlerini,

Uğraştılarsa da epeyce,

Gene de ırmağa dalamadı hiçbiri!..

İşte tam bu patırtı kütürtü içinde,

Durup dururken bir Tilki’nin, nedense,

Birden efeliği tutuverdi!

“Bu ne korkaklık arkadaşlar?​” diye,

O Tilki birden kükreyip gürledi.

Ve göstermek için de korkak olmadığını,

Hani sürüdeki diğer arkadaşları gibi,

Atlayıverdi o azgın ırmağın içine!

Irmak da başladı hemen,

Tilki’yi paldır küldür süreklemeye...

Arkadaşları da bağırıyordu ardından,

Uzun uzun Tilki’ye:

“Sen hemen gel buraya da

Güzel güzel göster bize,

Bu azgın ırmağın ne tarafında

Ve de nasıl rahatça su içebiliriz diye...”

Ama kapıldığı akıntıdan öyle kolayca,

Kurtulamayacağını anlayan Tilki,

Erkeklik bende kalsın diye arkadaşlarına:

“Durun biraz, bekleyin beni,” dedi.

“Benim biraz işim var karşıdaki kentte!

Döneceğim hemen bitirince işimi...

İşte o zaman gösteririm ben size,

Rahatça su içeceğimiz yeri!..”