Ben kokomonistim

Torunum Atlas. 4 yaşında.

Cem Yılmaz’ın taklidiyle, İngiltere kapısında polise bilgi veren vatandaşımızın ses tonuyla “r” leri “y” olarak söyleyince dinlemesi çok zevkli oluyor.

Ama daha güzeli bazı kelimeleri kendine göre oluşturması. Ferit ağabeyinden öyle öğrenmiş, bilgisayara “bilgiyasar” diyor.

Domatese, “Dotames”.

Geçen gün tahtadan tren yolumuzu kurduk. Tahtadan lokomotifin arkasına tahtadan vagonları dizdik. Tahtadan istasyonu da yolun kenarına kondurduk. Yolda yokuş, köprü bile var. Vagonları yürütme işi bana ait. Elimle lokomotifi çekince mıknatısla birbirine bağlı vagonlar peşinden geliyor. Tren sesi Atlas’tan.

-“Çuf, çuf, çuf.”

Antenleri sürekli açık. Bir yandan benimle arabacılık oynarken, tek gözüyle televizyonu izliyor. Tren Thomas’ı seviyor. Rafadan Tayfa’yı da. Ama en sevdiği çizgi film Kukuli sanıyordum. Değilmiş.

Tren yokuş çıkarken sanırsın Atlas yokuş çıkıyor.

-“Çuuuf, çuuuf”

Ben de, annesi televizyonda sadece kavgasız, dövüşsüz çizgi film izlemesine izin verdiği için Atlas’a çaktırmadan kanal değiştirip göz ucuyla ekranda muhalif haberleri izliyorum.  Reis sağ eli ile kendi göğsünü işaret ederek tekrarlıyor.

-“Ben ekonomistim.”

Tren hızlanıyor. “Çuf, çuf, çuf.”

Dur, diyorum, yavaş.

Atlas daha hızlı bağırıyor.

-“ÇUUUUF, ÇUUUUFF, ÇUUUUFFF.”

Dur, diyorum tekrar.

Atlas kızıyor,

-“Durmam, ben kokomonistim.”