‘Enkaz’ meselesi

Kirvem,

Ülkemizin siyaset sahnesinde şu sıralar tıpkı bir nevi rüzgar gülü veya fırıldak misali dönüp duran muhterem zevatın kimileri, politika arenasındaki bu şatafatlı koltuklardan birine hasbelkader kapağı attıktan hemen sonra, verdikleri fetvalara bakılırsa; kendilerinden önceki iktidarların kahir ekseriyeti memleketimizin irili ufaklı meselelerine yıllar yılı güya çözüm ararken, aslında boş yere kürek çekip, avara kasnak gibi haybeye turlayıp durmuşlar…

Memleket, millet sevdalısı olan bu halis muhlis vatan evlatlarının aynı minvaldeki basmakalıp demeçlerine, bu baptaki fermanlarına kulak kabartıldığında, yine anlaşılan o ki, önceki iktidarların neredeyse tümü, istisnasız hepsi de acemice, çaylakça, keza basiretsiz yönetimleri yüzünden ülkemizin her yanını kısa zaman zarfında dipsiz bir kuyuya, tam anlamıyla “enkaz” yığınına çevirdikleri için ne yazık ki ülkemizin vatandaşları olarak iki yakamız bir araya maalesef gelmedi, gelemedi…

Mazisi hayli eskilere dayanan Devlet-i Aliyye’mizin, bir kısmı şimdilik müzelerimizde kalan zümrütlü, elmaslı, fil dişili, sedef kakmalı “divan’larının ardından, orasından burasından çeşitli bahanelerle çekip çekiştirilip, dolayısıyla giderek bayatlayan deyimiyle bir nevi yamalı bohçaya dönüştürülen Anayasa’mızın amir hükümleri mucibince gerçekleştirilen seçimler sonucunda; milletçe önümüze konulan sandıklardan hesapça demokratik yollarla seçip, akabinde de, “Ankara, Ankara güzel Ankara. Seni görmek ister her bahtı kara. Senden yardım umar her düşen dara. Yetersin onlara güzel Ankara…” şarkısı eşliğinde Ankara’ya, sanki bir nevi asker uğurlarcasına davul zurnalarla postaladığımız hepsi de birbirinden değerli bu vekillerimizin ülkemizin meselelerine bir an önce çözüm üretmelerini canıgönülden dileyip, bunun hayaliyle milletçe yanıp tutuşurken, öte yandan bilmem ne derisinden mamül koltuklarına daha oturur oturmaz, daha henüz çarıklarının, yemenilerinin, kunduralarının tozunu silmeden, fistanlarının düğmelerini doğru dürüst iliklemeden amiyane deyimiyle yumurtladıkları laflara bakılırsa, her defasında suya tirit hep o hikayeyi dinleyip duruyoruz: Enkaz aldık…

Senelerden beri birbirlerinden enkaz alıp, ardından da kendilerinden sonraki iktidarlara hesapça bülbülü bol, dikensiz gül bahçesi teslim ettiklerini beyan eden bu muhteremlerin sonu gelmez “masal”larının miadı, son kullanma tarihi günün birinde nihayet dolar mı, bunu, işin bu faslını kendi payıma çözemiyorum ama, diğer taraftan da tam da şu günlerde iki somun, bir baş kuru soğanın hayaliyle şiltelerine uzanan, kıtık dolu yastıklarına başlarını koyan vatandaşlarımızın gözlerine acaba uyku giriyor mu, bunun cevabını, özüme kalırsa komşusu açken gözleri zinhar uyku yüzü görmeyen, bunun derdiyle çıra misali sözde yanıp tutuşurken, aynı zamanda da meydanlardan, televizyon ekranlarından, “Benim halkım, benim milletim…” deyip aynı tornadan çıkmış lafları bakıp usanmadan  dillendirip duran, “Ankara’daki, ağalarımıza, “en kalbi “ duygularımızla sormamız mı gerekir, bilemiyorum Kirvem!