Kemirgenler

AÇLIK SINIRI

Aç da değil, tok da. Sınırda.

KARANLIK

Oda karanlıktı. Perdeler inik. Lambayı açtım. Perdeleri açmadan. Dışarının karanlığı dolmasın diye içeri.

NERDE

Tanrı, her yerde. Ben hiçbir yerde. Ya Tanrıben nerde?

KARANLIKTA

Parlaklığını yitirdi ayna. Güneş battığında. Söndü ışıklar. Yüzüm silindi. Ne yüz, ne ayna var şimdi karanlıkta.

GÜNEŞ BATMADAN

Güneş çıkınca uzuyor gölgem. Koşuyor en önde. Batınca karanlık. Ne ben, ne gölgem.

KEMİRGENLER

Gövdelerimizi kemiren bir virüs. Öldüren. Ölümcüllüğüne aşıyla direnilen. Bir başkası beynimizi kemiren. Düşünmemizi, düşündüklerimizi serbestçe açıklamamızı engelleyen. Aşısı yok. Kalemlerimiz var ama. Mürekkebi bitmeyen.

SÖZ

Söz, üç harf, tek bir hece. Söylediğince ulaştığı alan kilometrelerce; binlerce, yüz binlerce insan.

KARADENİZ

Karada rüzgar örtüyor üstümüzü. Yorgan yerine. Denizde dalgalar. Ölümcül ikisi de. Karadeniz’de.

ÖNÜM ARKAM SOBE

İttim kapıyı, önüm boşluk, kara gece. Çektim kapıyı, arkam bahçe, güngüneş. Önüm de, arkam da kapalı. Görmediklerimle.

SABAH AYDINLIĞI

Yok edin, aydınlıklara gölge düşüren karanlığı. Taze sabah aydınlığı ulaşsın, gece gelmeden.

SARSINTI

Yer sarsılıyor. Gökyüzü, toprak karıştı birbirine. Gördük birbirimizin büyüyen gözlerinde. Görecekken açan çiçekleri yeryüzünde.

SORULAR

Yıkılanı yananı/yıkanı, yakanı ne siler/kim sildirir? Yağmur mu, kar mı, güneş mi sindirir?