Açılma

ÇOK AYAKLI

Tek başına iki ayağımız yetmez önümüzde uzanan yolu yürümeye. Çok ayaklı olmak gerek. Yan yana geldiğimizde hepimiz; su olur akarız. Dört bir yana. Milyonlarca ayakla.

SEN VARKEN

Sen varken sevilirdi kedi, okşanırdı köpekler. Çiçekler açardı her yerde. Püfür püfür eserdi rüzgar. Cisil cisil yağardı yağmurlar. Üşütmeden. Islatmadan. Sen varken!

SEN YOKKEN

Sen yokken uzun uzun miyavlıyor kediler, havlıyor köpekler. Açlıktan. Rüzgar çiçekleri eziyor. Yıkılıyor evler, ağaçlar. Fırtınalardan. Yağmur ıslatmakla kalmıyor boğuyor, boğuluyor insanlar. Sellerden. Ölüyorlar açlıktan, yokluktan. Yokken sen!

BOŞLUK

Nereye baksan bir boşluk. Ağaçlardan, yıkılan evlerden, çeşmelerden. Kalabalıklardan boşalan/boşaltılan. Dikilen beton duvarlarla dolan/doldurulan boşluk.

BOŞALAN

Kalabalıktı bu alan. Koşuşan insanlar, uçuşan kuşlarla. Allı güllü çiçekler, çiçekçilerle. Susamlı simit, kasketli simitçilerle renklenen. Şimdi siyah beyaz rengiyle boşalan.

TUTTURABİLDİĞİNE

Gölgelerini ölçüyorlar binaların. Gölgeler kaybolunca ölçüm tutturabildiğine artık.

KARANLIK

Sokaklar bomboş. Ne bir kedi, ne bir köpek. Ne ben, ne başkaları. Kapalı kapılar, sağır pencereler. Karanlıkta her yer. Güneş mi çıkacak, ay mı doğacak? Ne gündüz, ne gece. Tek sürüp giden karanlık. Açılmadıkça kapılar.

YAZSIZ

Kış bitti. Açıldı pencereler. Karşısı duvar. Asfalta bakıyor balkonlar. Tepede bir gökyüzü mendil kadar. Ne bir ağaç var, ne bir kuş. Ne de yaz.

AÇILMA

Günler uzuyor. Geriledi karanlık. Daralmadan gökyüzü. Erimeden toprak. Açılacak kapılar. Doluşacak insanlar. Ağaçlar yeşerip çiçekler açarken.